Κάδοι γεμάτοι
καθημερινότητα
Πεταμένη
Κάδοι γεμάτοι
Απόρριψη
Πόσα πια να πετάξει κανείς
Πόσα να διώξει
Πόση βρωμιά
Μέσα στους δρόμους
Της καθημερινότητας
Για να καθαρίσει
Τον εαυτό του
Χωρίς γυρισμό
Χρησιμοποιημένα
αφημένα
ανεπιθύμητα
Πόσα απορρίμματα
Πόση αποφορά
να χωρέσει
Η μικρή πόλη μας
Το ελάχιστο πετσί μας
************************
Σε όλα μου τα παραμύθια Ένα σκληρό τέλος Παραμονεύει Τίποτα πιο παραμυθένιο Τρυφερός κυνισμός Με αποχρώσεις αδιαφορίας Τη μέρα που σε σκότωσα Επέστρεψες πανίσχυρος Κι εγώ πλέον αναζητούμαι Εις κάποιο διηνεκές Εγκαταστάθηκε η ελπίδα μου Απρόσιτο από εμένα Απόμεινα Ίχνος ελάχιστο Σταγόνα του ιδρώτα σου Στο πρόσωπό μου Σύγχισα την ταυτότητά μου Κι έγινες Όλον Κι έμεινα τίποτα Αιώνιο σώμα Μέσα του που ξεπήδησα Μένοντας άστεγη
*************************************
Άνθρωποι με επικάλυψη πόλης
Δρόμοι αντιδάνεια Χρεωμένοι δρόμοι Χρεωμένη ζωή Οργανωμένη ανελευθερία Τραγούδια παιδιών Πίσω από κάγκελα Σκέψη κατευθυνόμενη Μια εκδρομή Να εκδράμει ο νους Επιτέλους μια εκδρομή Να ξεπλύνει η θάλασσα Την ψυχή μας Τα παιδιά μας Εμάς τους αστούς Ομοιώματα ανθρώπων Με επικάλυψη πόλης
