Γιάννης Αγγελάκας

 

Το Τρένο

Όταν θα `ρθείς να με ξεθάψεις απ’ τις στάχτες
και διώξεις από πάνω μου όλη τη σκουριά
και ξαναβάλεις τις ρόδες μου σε ράγες
και εγώ αρχίσω να κυλάω ξανά

Τότε οι λύπες θα με ψάχνουν
και άνεργες θα θρηνούν
Θα πέφτουν μανιασμένες οι βροχές
και θα ρωτούν

Τι έγινε εκείνο το τρένο που έβλεπε
τα άλλα τρένα να περνούν

Κρίμα να μην είσαι εδώ

Περνούν οι μέρες γρήγορα
μα μερικές φρενάρουν.
Με παίρνουν στην καρότσα τους
κι όμορφα με βολτάρουν.

Γελούν με τα φτιασίδια μου
χαϊδεύουν τις πληγές μου.
Μεθάνε και μου δίνονται
και γίνονται δικές μου.

Φεύγουνε κοκκινίζοντας
και μ’ αποχαιρετάνε.
Και μένω πάλι μόνος μου
να σε ξαναθυμάμαι.

Κρίμα να μην είσαι εδώ
τέτοιες μέρες αν με βρουν.
Κρίμα να μην είσαι εδώ
να γελάς και να σ’ ακούν.

Μα αυτό που με ξεκάνει
και μου σταματάει το νου
είναι που δεν είσαι,
που δεν είσαι καν αλλού.

Θάνος Ανεστόπουλος - Τελευταίος σταθμός

Τελευταίος σταθμός


Σβήνει το φως
από τα μάτια μου
κι όλα όσα έζησα
μπρος μου περνάνε.

Στέκομαι εδώ
στον τελευταίο σταθμό
με όλα όσα αγάπησα
και πήγαν χαμένα.

Δε μετανιώνω πια,
όλα ή τίποτα,
δάσος και ερημιά,
αυτή ήταν η ψυχή μου,
πάει πια.

Σαν νοσταλγώ
πουλιά με παν μακριά,
πόνο δεν νιώθω πια
μόνο θυμάμαι.

Πάντα έλεγες
πως η ζωή είν’ στιγμές,
κύμα που σκάει σ’ ακτές,
κερί που λιώνει.

Δε μετανιώνω πια
όλα ή τίποτα,
δάσος και ερημιά,
αυτή ήταν η ψυχή μου,
πάει πια.

Δεν κόβεται στα δύο η ζωή
είναι ήλιος και μαζί βροχή
κι ούτε για μια αιωνιότητα
δεν θ’ άλλαζα μια μέρα απ’ αυτή.

Δεν κόβεται στα δύο η ζωή
είναι κόλαση, παράδεισος μαζί
κι αυτά που έζησα
είτε άσχημα, είτε όμορφα
ήσαν εγώ κι εσύ.

Δεν κόβεται στα δύο η ζωή
είναι ήλιος και βροχή μαζί.

Γιώργος Ιωάννου

Αυτό το απόστημα

Έτοιμος να χυμήξω, συσπειρώνομαι
μαζεύομαι στο φόβο, καιροφυλακτώ.

Απ' την ημέρα παραιτήθηκα νωρίς.
Συμμάζεψα τις άχρηστες ομολογίες.
Βάρυνα μες στην ενοχή ωρίμασα.

Αυτό το απόστημα θα σπάσει σαν τον ήλιο.


*************

Όταν αστράφτει

Έκλεισα το παράθυρο
κι αμέσως έπεσε η νύχτα.
Η μακρινή βροντή πάλι ξεχώρισε∙
λύθηκαν, κόπηκαν τα ήπατά μου.


Κρατάω με τα δόντια τον καιρό.
Βυθίζω μέσα στη μαυρίλα το μυαλό μου.


Ας άνοιγε η γη, ας με κατάπινε,
τουλάχιστο να μη γελούν, όταν αστράφτει.


Από τη συλλογή " Τα Χίλια  Δέντρα" (1963)
Φωτογραφία από tovima.gr

Γιώργης Μανουσάκης

ΟΙ ΜΕΣΑ ΦΩΝΕΣ

Απ' όταν άρχισαν οι θόρυβοι
κι οι φωνές των ανθρώπων
να γίνονται μουντοί
σα να τους τύλιγε βαμπάκι
ξύπνησαν μέσα της οι άλλες
οι άγνωστες ως τότε φωνές.
Κι όσο οι παλιοί ήχοι σιγάνευαν
τόσο οι καινούριοι ακούγονταν
πιο καθαροί.

    Έτσι άρχισε
να μακραίνει απ ' τα παιδιά της
κι από τα εγγόνια, που μ' άσκημους
μορφασμούς, με φλέβες φουσκωμένες
απ' της φωνής τους την ένταση
προσπαθούν να τη μπάσουν ξανά
στη δίνη των νιτερέσων τους.

Αρνιέται επίμονα τ' ακουστικά
που της προτείνουν. Προτιμά
τις μέσα της ήρεμες φωνές,
Συνεννοείται καλύτερα
μαζί τους.  Ο κόσμος όλος έγινε
πιο πράος, πιο ειρηνικός
χωρίς εξάψεις και ίριδες.

***********

Η φωνή σου είναι μιά μουσική.
Με παρασύρουν οι τόνοι της
κάθομαι και παρακολουθώ πως ανεβαίνουνε
και κατεβαίνουν, το μελωδικό κουδούνισμα
κάποιου συμφώνου που απόμεινε
πίσω από τη σειρά των λόγων
και ηχεί μόνο του τόσο γλυκά
σαν καμπανούλα από κρύσταλλο.

Με ρωτάς κάτι και τα χάνω*
δεν άκουγα τι έλεγες.
Μεθούσα με τη μουσική της φωνής σου.

[ Γιώργης Μανουσάκης, Χώροι Αναπνοής, εκδ. Πρόσπερος]

Allen Ginsberg

 Ουρλιαχτό

Ι.

Είδα τα καλύτερα μυαλά της γενιάς μου διαλυμένα από την τρέλα,
  υστερικά γυμνά και λιμασμένα,
να σέρνονται μέσα στους νέγρικους δρόμους την αυγή γυρεύοντας
  μιαν αναγκαία δόση,
χίπστερς με αγγελικά κεφάλια να φλέγονται για την αρχαία ουράνια ένωση
  με την αστρική γεννήτρια μέσα στη μηχανή της νύχτας,
που φτωχοί κουρελιασμένοι με βαθουλωμένα μάτια και φτιαγμένοι στάθηκαν
  καπνίζοντας μέσα στο υπερφυσικό σκοτάδι τιποτένιων διαμερισμάτων αιωρούμενοι
  πάνω από τις κορυφές των πόλεων βυθισμένοι στην τζαζ,
που πρόταξαν τους εγκεφάλους τους γυμνούς στον Ουρανό
 κάτω απ' τον εναέριο σιδηρόδρομο και είδαν
 αγγέλους Μωαμεθανούς να τρεκλίζουν φωτισμένοι σε ταράτσες πολυκατοικιών,
που πέρασαν απ ' τα πανεπιστήμια με ήρεμα ακτινοβόλα μάτια με παραισθήσεις
  του Αρκάνσας και τραγωδία με το φως του Μπλαίηκ ανάμεσα στους μελετητές
  του πολέμου,
που διώχτηκαν απ ' τις ακαδημίες λόγω τρέλας και έκδοσης
 στίχων ανήθικων στου κρανίου τα παράθυρα,
που διπλώθηκαν από τον φόβο ξεντυμένοι σε αξύριστα δωμάτια, καίγοντας
  τα λεφτά τους στα καλάθια των αχρήστων και ακούγοντας τον Τρόμο
  μέσ' απ' τον τοίχο...

Ένα μικρό απόσπασμα .


Εισαγωγή, μετάφραση, σημειώσεις : Γιάννης Λειβαδάς

[ Άλλεν Γκίνσμπεργκ, Ουρλιαχτό, εκδ. Ηριδανός]

The doors

The end

Νίκος Καββαδίας

 Γυναίκα

Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία.

Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα.

Αλλού σε λέγανε Γιουδήθ, εδώ Μαρία.

Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη σμέρνα.

Από παιδί βιαζόμουνα, μα τώρα πάω καλιά μου.

Μια τσιμινιέρα με όρισε στον κόσμο και σφυρίζει.

Το χέρι σου, που χάιδεψε τα λιγοστά μαλλιά μου,

για μια στιγμή αν με λύγισε, σήμερα δε με ορίζει.

Το μετζαρόλι ράγισε και το τεσσαροχάλι.

Την τάβλα πάρε, τζόβενο, να ξαναπάμε αρόδο.

Ποιος σκύλας γιος μας μούντζωσε κι έχουμε τέτοιο χάλι,

που γέροι και μικρά παιδιά μας πήραν στο κορόιδο;

Βαμμένη. Να σε φέγγει κόκκινο φανάρι.

Γιομάτη φύκια και ροδάνθη, αμφίβια Μοίρα.

Καβάλαγες ασέλωτο με δίχως χαλινάρι,

πρώτη φορά, σε μια σπηλιά, στην Αλταμίρα.

Σαλτάρει ο γλάρος το δελφίνι να στραβώσει.

Τι με κοιτάς; Θα σου θυμίσω εγώ που μ' είδες.

Στην άμμο πάνω σ' είχα ανάστροφα ζαβώσει

τη νύχτα που θεμέλιωναν τις Πυραμίδες.

Το τείχος περπατήσαμε μαζί το Σινικό.

Κοντά σου ναύτες απ' την Ουρ πρωτόσκαρο εβιδώναν.

Ανάμεσα σε ολόγυμνα σπαθιά στο Γρανικό

έχυνες λάδι στις βαθιές πληγές του Μακεδόνα.

Πράσινο. Αφρός, θαλασσινό βαθύ και βυσσινί.

Γυμνή. Μονάχα ένα χρυσό στη μέση σου ζωστήρι.

Τα μάτια σου τα χώριζαν εφτά Ισημερινοί

μες στου Giorgione το αργαστήρι.

Πέτρα θα του 'ριξα και δε με θέλει το ποτάμι.

Τι σου 'φταιξα και με ξυπνάς προτού να φέξει.

Στερνή νυχτιά του λιμανιού δεν πάει χαράμι.

Αμαρτωλός που δε χαρεί και που δε φταίξει.

Βαμμένη. Να σε φέγγει φως αρρωστημένο.

Διψάς χρυσάφι. Πάρε, ψάξε, μέτρα.

Εδώ κοντά σου, χρόνια ασάλευτος να μένω

ως να μου γίνεις Μοίρα, Θάνατος και Πέτρα.

 

Ινδικός Ωκεανός 1951

Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα Αλλού σε λέγανε Γιουδήθ, εδώ Μαρία Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη σμέρνα Από παιδί βιαζόμουνα, μα τώρα πάω καλιά μου Μια τσιμινιέρα με όρισε στον κόσμο και σφυρίζει Το χέρι σου, που χάιδεψε τα λιγοστά μαλλιά μου για μια στιγμή αν με λύγισε, σήμερα δεν με ορίζει Βαμμένη. Να σε φέγγει κόκκινο φανάρι Γιομάτη φύκια και ροδάνθη, αμφίβια Μοίρα Καβάλαγες ασέλωτο με δίχως χαλινάρι πρώτη φορά, σε μια σπηλιά, στην Αλταμίρα Σαλτάρει ο γλάρος το δελφίνι να στραβώσει Τι με κοιτάς; Θα σου θυμίσω εγώ που μ’ είδες Στην άμμο πάνω σ’ είχα ανάστροφα ζαβώσει τη νύχτα που θεμέλιωναν τις Πυραμίδες Βαμμένη. Να σε φέγγει φως αρρωστημένο διψάς χρυσάφι. Πάρε, ψάξε, μέτρα Εδώ κοντά σου, χρόνια ασάλευτος να μένω ως να μου γίνεις Μοίρα, Θάνατος και Πέτρα

Πηγή : Andro.gr [ http://www.andro.gr/empneusi/top-5-poets-for-women/ ]

The Divine Comedy

THE DIVINE COMEDY
THE BOOKLOVERS

Οδυσσέας Ελύτης

Ο ΠΟΣΙΜΟΣ ΧΡΥΣΟΣ
ΚΑΤΑ ΤΟΝ P.B. SHELLEY

Όπου υπάρχει η ποίηση, εκεί κι ο Θεός.

Την ομορφιά εστιάζει. Επιτυγχάνει να

συμβιούν η αγαλλίαση κι ο τρόμος,

η θλίψη και η ηδονή, η αδιάκοπη

μεταβολή και η αιωνιότητα.

 Η ποίηση αφαιρεί απ' τα πράγματα το

πέπλο της συνήθεια* καθιστ΄ορατή την

αθέατη όψη του κόσμου* χάρη στην επικρά-

τειά της συνενώνονται όλα τ' ασυμβίβαστα.

 Καθετί που μέσα στο φως της κινείται

 ενσαρκώνει το πνεύμα που η ίδια εμπνέει.

 Μ' ένα είδος αλχημείας, μετατρέπει σε πόσιμο

χρυσό τα δηλητηριώδη νερά που ρέουν από τον 

θάνατο στη ζωή. Γιατί σκοπός της είναι η κρυμμένη

ομορφιά, μ' άλλα λόγια η απώτερη ουσία του κόσμου.

Τα πάντα υπάρχουν έτσι όπως συλλαμβάνονται,

ή τουλάχιστον σε σχέση με όποιον τα προσλαμβάνει.

Ο νούς βρίσκεται μέσα σ' ένα δικό του χώρο.

Μπορεί να φτιάξει έναν " Παράδεισο από κόλαση

ή μια κόλαση από Παράδεισο.

 Η ποίηση μας απαλλάσει απ' το να είμαστε δέσμιοι

των τυχαίων γεγονότων. Δημιουργεί μιάν άλλη ύπαρξη

μέσα στην ύπαρξή μας. Μας αναγκάζει να αισθανόμαστε

αυτό που με το λογικό μας γνωρίζουμε, και να φανταζόμαστε

αλλιώς αυτό που η γνώση μας έχει αποστηθίσει

που σημαίνει, δημιουργεί απ ' αρχής τον κόσμο.

[Οδυσσέας Ελύτης, 2χ7 ε , εκδ. Ίκαρος]

Χριστόφορος Λιοντάκης

ΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ

Δίχως γλώσσα, μόνο τα χέρια και τα μάτια
στο άσυλο του πλήθους το πρόσωπό του ανθεί.
Στην πλαστική σακούλα ένα λευκό μπλουζάκι
λερωμένο, τα αθλητικά πλυμένα και περπατά
με της φιλανθρωπίας τα παλιομοδίτικα.
Κάτι χαρτιά μάλλον σε τίποτα δε χρησιμεύουν.
Με ένα κομμάτι πίτα κερασμένη, χαμογελά.
Το νάϊλον στα χέρια του δεν τρίζει, στα γόνατά του
το γυαλιστερό γίνεται λαμπερό - ένα ταμείο γαλήνης.

Η πολιτική γεωγραφία με ρωγμές
κι η διαλεκτική τρεκλίζει.



****************


Στο άνυδρο η αλήθεια τρεμοπαίζει.
Στο θέρος, που δε λέει να τελειώσει
αργά, όπως κυλά το μέλι
η πραγματικότητα λογογοδοτεί στο χρόνο
και  της ψυχής οι μώλωπες
κρυμμένοι μ' επιμέλεια τόσον καιρό
ανάγλυφα προβάλλουν

[ Χριστόφορος Λιοντάκης, Με το φως, εκδ. Καστανιώτη]

Χάρης Βλαβιανός

Γιατί γράφω ποίηση

Επειδή " για να λάμπουν τα ποιήματα
όπως τ' αστέρια" , πρέπει η νύχτα να
είναι ήδη μέσα σου.


Επειδή η αλήθεια φοράει το ωραιότερο
βέλο και η ποίηση το πιο εύθραστο
γοβάκι.


Επειδή, όπως σωστά απεφάνθη ο
Ώντεν, " poetry makes nothing
happen".


Επειδή η μνήμη ποθεί όλο και πε-
ρισσότερη πραγματικότητα, ποθεί να
πλάσει κάτω απ ' το πλευρό του "θέλω",
όχι του " θυμάμαι ".


Επειδή " όταν η ψυχή πάψει να θαυ-
μάζει, έχει ηττηθεί " ( Πεσσόα) .


Ένα μικρό απόσπασμα.

[ Χάρης Βλαβιανός, γιατί γράφω ποίηση, εκδ. Άγρα]

Υ.Γ. Φωτογραφία από 24grammata.com

Anne Sexton

Εθισμένη

Υπνοκάπηλη
Θανατοκάπηλη
με χάπια στις παλάμες κάθε νύχτα,
οκτώ κάθε φορά, από γλυκά μπουκαλάκια
κανονίζω ένα ταξίδι στο σχήμα του ποτηριού.
Είμαι η βασίλισσα της κατάστασης.
Είμαι ειδική σ’ αυτήν την εκδρομή
και τώρα λένε πως είμαι εθισμένη.
Τώρα ρωτούν γιατί.
Γιατί!

Δεν ξέρουν
πως υποσχέθηκα να πεθάνω!
Απλώς εξασκούμαι.
Απλώς διατηρώ τη φόρμα μου.
Τα χάπια είναι μητέρα, όμως πολύ πιο τρυφερή,
πολύχρωμα, νόστιμα σαν ξινές καραμέλλες.
Κάνω δίαιτα – από το θάνατο.

Ναι, το παραδέχομαι
έφτασε να γίνει κάτι σαν συνήθεια –
ζητάει οχτώ τη φορά, με σκεπασμένα μάτια,
σέρνεται από τις ροζ, τις πορτοκαλλιές
τις πράσινες και τις λευκές καληνύχτες.
Γίνομαι ένα είδος χημικού μίγματος.
Αυτό είναι!

Το απόθεμά μου
από ταμπλέτες
πρέπει να κρατήσει χρόνια και χρόνια.
Μου αρέσουν περισσότερο απ’ όσο ο εαυτός μου.
Πεισματάρες σαν την κόλαση, δεν με αποχωρίζονται.
Είναι μια μορφή γάμου
μια μορφή πολέμου:
φυτεύω βόμβες
μέσα μου.

Ναι
Προσπαθώ
να σκοτωθώ με μικρές δόσεις
- μια ακίνδυνη ενασχόληση.
Αλήθεια, πάνω της κρέμομαι.
Όμως, μην ξεχνάτε, δεν κάνω και τόσο θόρυβο.
Και ειλικρινά, κανείς δεν χρειάζεται να με σύρει διά της βίας
ούτε στέκομαι σαν ξύλο τυλιγμένη στο σεντόνι μου.
Είμαι μια μικρή νεραγκούλα στο κίτρινο νυχτικούλι μου
τρώγοντας τα οκτώ τσουρεκάκια μου το ένα μετά το άλλο
και με ορισμένη σειρά, όπως
στην εκκλησία, την ώρα της χειροθεσίας
ή της μαύρης θείας κοινωνίας.

Είναι μια τελετουργία
αλλά όπως κάθε άθλημα
έχει τους κανόνες της.
Είναι σαν μουσικός αγώνας τέννις, όπου
το στόμα μου ανοίγει για να πιάσει το μπαλάκι.
Ύστερα, ξαπλώνω στο βωμό μου
Μεταρσιωμένη από τα οκτώ χημικά φιλιά.

Τι εγκατάλειψη κι αυτή!
με δυο ροζ, δυο πορτοκαλλιές
δύο πράσινες, δύο λευκές καληνύχτες.
Φη-φι-φο-φουμ.
Τώρα είμαι ξένη.
Τώρα είμαι λυώμα.


(από τη συλλογή Live or Die [1966])

μετάφραση : Κατερίνα Σχινά

Gregory Corso

 Να πεθαίνεις απ ' τα γέλια

Ήρθα στον κόσμο

και γέλασα μ’ ό,τι είδα.

Πράγματι το σήμερα είναι για γέλια

μα τέτοια γέλια να τα φοβάσαι.

Μπορεί να σε γεμίσουν θλίψη,

θα ‘ταν καλύτερο να μην γελάσεις.

Γέλα με το αύριο

μα κράτα το σήμερα σοβαρό.

Κι αν κλάψω

αφήνοντας τον κόσμο,

τότε σίγουρα είμαι για γέλια

και δεν πιστεύω τίποτα.

        ***

Σκέψη

Ο Θάνατος υπάρχει μα δεν διαρκεί.

Προσπερνώντας ένα νεκρό πουλί

σκέφτεσαι πως είναι νεκρό,

μα μετά περπατάς

και το ξεχνάς.

Η σκέψη παραμένει

και η σκέψη είναι το μόνο

που γνωρίζω

για τον Θάνατο.

       *** 

Εγγύτητα

Ένα αστέρι

είναι τόσο μακριά

όσο το βλέπει

το μάτι

και τόσο κοντά

όσο είναι

σ’ εμένα το μάτι.

Γκρέγκορυ Κόρσο σε μετάφραση Γιάννη Λειβαδά

 

 

Ομάρ Καγιάμ

ΡΟΥΜΠΑΓΙΑΤ


Είν' η Ζωή παράξενο που φεύγει καραβάνι.
Που της θερίζει τη χαρά της Μοίρας το δρεπάνι.
Πες μου, γιατί να θλίβεστε και συλλογιέστε τ' Αύριο ;
Κέρνα μας, κέρνα κεραστή, κι η Νύχτα μας προκάνει.

                      ***

Ω έρωτα να 'ταν βολετό να γίνει όπως το νιώθω
Του κόσμου το σχεδίασμα να σπάσω μ' ένα γρόθο
Και να το παίρναμε ύστερα εγώ και συ στη Μοίρα.
Να μας το πλάσει αρμονιστά με της καρδιάς τον πόθο.

                      ***

Φίλοι μου, σαν θα βρίσκεστε σε γλέντι ή πανηγύρι,
Κι έρθ' η Χαρά με το κρασί που το χορό θα σύρει,
Μην το ξεχνάτε μια φορά παρέα σας πως ήμουν.
Σαν θα ' ρθει ο γύρος μου...στη Γη αδειάστ' ένα ποτήρι.


Μετάφραση: Παύλος  Γνευτός

[ ΟΜΑΡ ΚΑΓΙΑΜ, ΡΟΥΜΠΑΓΙΑΤ, ΕΚΔ. ΕΡΑΤΩ]

Κώστας Ουράνης

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι


Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
μες την κρύα μου κάμαρα όπως έζησα: μόνος.
Στη στερνή αγωνία μου τη βροχή θε ν΄ ακούω
και τους γνώριμους θόρυβους που σκορπάει ο δρόμος.

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
μέσα σ΄ έπιπλα ξένα και σε σκόρπια βιβλία.
Θα με βρουν στο κρεβάτι μου, θε να `ρθει ο αστυνόμος.
Θα με θάψουν σαν άνθρωπο που δεν είχε ιστορία.

Απ΄ τους φίλους που παίζαμε πότε πότε χαρτιά,
θα ρωτήσει κανένας τους έτσι απλά: «Τον Ουράνη
μην τον είδε κανείς; Έχει μέρες που χάθηκε...».
Θ΄ απαντήσει άλλος παίζοντας: «Μ΄ αυτός έχει πεθάνει!».

Μια στιγμή θ΄ απομείνουνε τα χαρτιά τους κρατώντας,
θα κουνήσουν περίλυπα και σιγά το κεφάλι.
Θε να πουν: «Τι `ναι ο άνθρωπος! Χθες ακόμα εζούσε...»
και βουβοί στο παιχνίδι τους θα βαλθούνε και πάλι.

Κάποιος θα `ναι συνάδελφος στα «ψιλά» που θα γράψει
πως «προώρως απέθανεν ο Ουράνης στην ξένην,
νέος γνωστός εις τους κύκλους μας, κάποτε είχε εκδώσει
μια συλλογή ποιήματα πολλά υποσχομένην».

Κι αυτή θα `ναι η μόνη του θανάτου μου μνεία.
Στο χωριό μου θα κλάψουνε μόνο οι γέροι γονιοί μου
και θα κάνουν μνημόσυνο με περίσσιους παπάδες,
όπου θα΄ ναι όλοι οι φίλοι μου κι ίσως ίσως οι οχτροί μου.

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
σε μια κάμαρα ξένη, στο πολύβοο Παρίσι.
Και μια Καίτη θαρρώντας πως την ξέχασα γι΄ άλλην,
θα μου γράψει ένα γράμμα και νεκρό θα με βρίσει...

Υ.Γ. Φωτογραφία από diastixo.gr

Γιώργος Χειμωνάς

Ο εχθρός του ποιητή

Γιατί εχθρός του ποιητή δεν μπορεί να είναι ο

θάνατος. Ο ποιητής δε φοβάται τον θάνατο το λέει.

Ο Θάνατος είναι φυσικός η ποίηση υπερφυσική.

Ποιός μπορεί να είναι τι είναι αυτός ο άγνωστος

εχθρός του ποιητή. Ο προαιώνιος κακούργος των 

ποιητών. Τότε άκουσα τον οιωνό με το κλειστό

το στόμα. Μοίρα του ποιητή είναι η τιμωρία.

Χωρίς κανένα έλεος χωρίς αιτία χωρίς να υπάρχει

έγκλημα. Ο Χριστιανός είναι ένα άγνωστο αδυσώπητο

πλάσμα κακό. Έχει αποστολή κι υπόσταση να τρομάξει.

Να βασανίσει ν' αφανίσει τον ποιητή. Γιατί  ο ποιητής

έχει πάντα ένα εχθρό. Η ποίησή του κι η ζωή του η ίδια

κρέμονται από την αναμέτρησή του μ' αυτόν.

Ποίημα είναι ό,τι διά της βίας σώζεται από τον πόλεμο

του ποιητή μ' αυτόν τον πανίσχυρο φυσικό του εχθρό.

Έτσι ζει πάντα ο ποιητής. Απειλημένος καταπατημένος

δικασμένος. Μέσα στο σκοτάδι γιατί άγρια τον τύφλωσαν.

Με θανάσιμη αγωνία με μεγάλες κινήσεις στον αέρα.

Φυλάγεται αλλά έρχεται πάντα η ώρα που θα τρομάξει

και θα νικηθεί.

* Ένα μικρό απόσπασμα

[ Γιώργος Χειμωνάς,  Ο εχθρός του ποιητή, εκδ. Κέδρος]

Υ.Γ. Φωτογραφία από lifo

John Keats

ΣΟΝΕΤΟ ΣΤΟΝ ΜΠΑΫΡΟΝ*

Μπάυρον! Τι γλυκιά θλίψη στη μελωδία σου!
Εναρμονίζοντας ακόμη την ψυχή με την τρυφερότητα,
σαν να είχε αγγίξει η απαλή Συμπόνοια, με ασυνήθιστη ένταση
το παραπονιάρικο λαούτο της και εσύ, περνώντας δίπλα,
έπιασες τις μελωδίες, για να μην πεθάνουν ποτέ.
Η θλίψη που σε σκιάζει δεν σε κάνει λιγότερο
απολαυστικό : τις λύπες ντύνεις
με ένα λαμπρό φωτοστέφανο που ακτινοβολεί,
όπως όταν ένα σύννεφο καλύπτει τη χρυσή σελήνη,
οι άκρες της βάφονται με μια περίλαμπρη φλόγα,
μέσ' απ' τη σκοτεινή εσθήτα ακτίνες κεχριμπαριού συχνά ξεχύνονται
και σαν χλωμές φλέβες πάνω σε μαύρο μάρμαρο κυλάνε.
Τραγούδησε ακόμα, ετοιμοθάνατε κύκνε! Πες ακόμα την ιστορία,
τη μαγευτική ιστορία της τερπνής θλίψης.

                                                           Δεκέμβριος 1814

* Από τα πρώτα ποιήματα του Κήτς. Δημοσιεύτηκε μετά το θάνατό του.

Μετάφραση -σημείωση : Ειρήνη Α. Βρης

[ Οδός Πανός τχ. 143, Ιανουάριος - Μαρτιος 2009]

Υ.Γ. Φωτογραφία από wikipedia

Νίκος Δήμου

Η Κυρία της Νύχτας

Μακρινή κι απρόσιτη
η γοητευτική άγνωστη
στέκεται στο παράθυρο
- βαθιά μεσάνυχτα -
κοιτάζοντας αχόρταγα
με χρυσές ίριδες.
Η Κυρία της Νύχτας.
Χάνεται μήνες,
έπειτα νιώθεις
πανίσχυρα μάτια
καρφωμένα στην πλάτη σου.
Η Κυρία της Νύχτας.
Δέχεται το χάδι
με συγκατάβαση
χωρίς οικοιότητες.
Δεν τρώει ποτέ.
Άψογοι τρόποι
πειθαρχημένη περιέργεια
αυστηρό ινγκόγκνιτο.
Η Κυρία της Νύχτας.

Γάτα ρομαντική ;
Γάτα Μποβαρύ

που δραπετεύει όταν μπορεί
από τη μικροαστική
ασφυξία ;


******************************************

Ο Πρωθυπουργός και η γάτα

Χρόνια στη μέση του χαλιού.
Ατάραχη.
Μόνιμη σαν διακόσμηση.
Γούνινος Βούδας.

Περνούν: αυτοί που χαϊδεύουν
και οι άλλοι.

Βουή: ο Πρόεδρος !

Ακίνητη. Στο κέντρο.

Χειροκροτήματα.

Ακίνητη.

Θα σκύψει ;

Περνά.

Αλλά το σταθερό σημείο ήταν αυτή.
Το απόλυτο
που ακτινιβολούσε σοφία στο χώρο.

[ Νίκος Δήμου, Το βιβλίο των Γάτων]

Το βιβλίο των Γάτων μπορείτε να το βρείτε ολόκληρο
στην προσωπική ιστοσελίδα του κ. Νίκου Δήμου
  http://ndimou.gr/el/keimena/oloklira_vivlia/%cf%84%ce%bf-%ce%b2%ce%b9%ce%b2%ce%bb%ce%af%ce%bf-%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%b3%ce%ac%cf%84%cf%89%ce%bd/

Υ.Γ. Φωτογραφία από lifo.gr

Μενέλαος Λουντέμης

ΑΠΟΡΙΕΣ ΗΛΙΘΙΟΥ

Μη! Μην αγγίζεις εκεί. Όχι εκεί
εκεί δεν πονώ. Λίγο πιο αριστερά. Εκεί.
Και τώρα τραγούδα.

Δεν μπορείς ; Χαμός...
Μα αν δεν μπορείς, φίλε...
Αν δεν μπορείς να πλέξεις ένα στεφάνι
να εξακοντίσεις ένα βέλος...
Αν δεν μπορείς να παίξεις
μ' ένα χάρτινο καϊκάκι -
σε μια λίμνη από αίματα
τότε γιατί ήρθες ;

Αν δεν μπορείς να ρίξεις μια σκάλα
σ' έναν που καίγεται....
Αν δεν μπορείς να δώσεις μια κλωτσιά
σ' έναν που πνίγεται...
Αν δεν μπορείς να ματώσεις μια πληγή
την ώρα που πάει να κλείσει...
Τότε γιατί ήρθες ;

Αν δεν ήρθες για να βοηθήσεις
ν' ανθίσει ένα λουλούδι...
Αν δεν ήρθες να βοηθήσεις
να βουβαθεί ένα γέλιο
να μαραθεί μια χαρά
τότε γιατί ήρθες ;

Αν δεν ήρθες - ω - άνθρωπε -
Ν' ανάψεις μια πυρκαγιά
να σβήσεις μιαν αγάπη
να μαράνεις μιαν ομορφιά
να περιγελάσεις μιαν ασκήμια...
Τότε γιατί ;
Γιατί ήρθες σ' αυτόν τον εξαίσιο
- αυτόν τον απαίσιο -
Κόσμο ;

[ Μενέλαος Λουντέμης, Τα Ποιητικά του, Εκδ. Ελληνικά Γράμματα]

Υ.Γ. Φωτογραφία από tovima.gr

Νίκος Γκάτσος

Στου πικραμένου την αυλή ήλιος δεν ανατέλλει
Μόνο σκουλήκια βγαίνουνε να κοροϊδέψουν τ ' άστρα
Μόνο φυτρώνουν άλογα στις μυρμηγκοφωλιές
Και νυχτερίδες τρών πουλιά και κατουράνε σπέρμα.

Στου πικραμένου την αυλή δε βασιλεύει η νύχτα
Μόνο ξερνάν οι φυλλωσιές ένα ποτάμι δάκρυα
Όταν περνάει ο διάβολος να καβαλήσει τα σκυλιά
Και τα κοράκια κολυμπάν σ' ένα πηγάδι αίμα.

Στου πικραμένου την αυλή το μάτι έχει στερέψει
Εχει παγώσει το μυαλό κι έχει η καρδιά πετρώσει
Κρέμονται σάρκες  βατραχιών στα δόντια της αράχνης
Σκούζουν ακρίδες νηστικές σε βρυκολάκων πόδια.

Στου πικραμένου την αυλήβγαίνει χορτάρι μαύρο
Μόνο ένα βράδυ του Μαγιού πέρασε ένας αγέρας
Ένα περπάτημα ελαφρύ σα σκίρτημα του κάμπου
Ένα φιλί της θάλασσας της αφροστολισμένης.

Κι αν θα διψάσεις για νερό θα στύψουμε ένα σύννεφο
Κι αν θα πεινάσεις για ψωμί θα σφάξουμε ένα αηδόνι
Μόνο καρτέρει μιά στιγμή ν' ανοίξει ο πικροπήγανος
Ν' αστράψει ο μαύρος ουρανός να λουλουδίσει ο φλόμος.

Μα ήταν αγέρας κι έφυγε κορυδαλλός κι εχάθη
Ήταν του Μάη το πρόσωπο του φεγγαριού η ασπράδα
Ένα περπάτημα ελαφρύ σα σκίρτημα του κάμπου
Ένα φιλί της θάλασσας της αφροστολισμένης.

[ Νίκος Γκάτσος, Αμοργός, εκδ. Πατάκη]

William Blake

ΜΙΚΡΗ ΕΥΤΥΧΙΑ

" Όνομα δεν έχω,
 είμαι μια σταλιά!"
"Πώς να σε φωνάζω;"
"Είμαι όλο χαρά.
 Λέγε με χαρά".
"Να 'σαι πάντα μια χαρά,

 όμορφη χαρούλα
 που είσαι μια σταλιά!
 Γλύκα θα σε λέω,
 θα σε λέω χαρά.
  Γέλα μου γλυκά,
 να 'σαι πάντα μια χαρά!"


Μετάφραση : Γιώργος Μπλανας

[ Ουίλιαμ Μπλαίηκ, Τα τραγούδια της αθωότητας, εκδ. Ερατώ]

Παντελής Ροδοστόγλου - Διάφανα Κρίνα

Απ' τ' άπειρο σε σένα

Μέσα από τόσα τραύματα υπάρχω
σαν πέτρα σκοτεινή μες στο νερό.
Στους δρόμους που περπάτησες θέ' να 'ρθω,
το δροσερό χαλάζι των ματιών σου για να πιω.

Με ένα ζευγάρι μάτια φοβισμένα
και με μια αστροφώτιστη αγκαλιά,
πες μου τι θα `μαι αλήθεια εγώ χωρίς εσένα
και σε ποια κόλαση θα ξοδευτώ ξανά;

Μικρό κορίτσι με τα βήματα χαμένα,
τυχαία γόνατα ξεκούρασαν τα οστά μου
μα πάντα θα `ρχομαι απ’ τ’ άπειρο σε σένα
με το χαμόγελό σου στη ματιά μου.

Υ.Γ. Φωτογραφία allaboutmusic.gr

Edgar Allan Poe

 Μόνος

Στα μικράτα μου δεν ήμουν
Όπως ήταν οι άλλοι  δεν έβλεπα
Όπως έβλεπαν οι άλλοι από γνώριμη
Κοιτίδα δεν εκπορεύονταν τα πάθη μου.
Απ' τον ίδιο λίκνο δεν απέκτησα
Τη θλίψη μου την καρδιά μου να υψώσω
Στη χαρά, με τον ίδιο τρόπο δεν μπορούσα
Κι ό,τι αγαπούσα, μόνος το αγαπούσα.
Τότε - στα μικράτα μου, στην αυγή
Μιας τόσο σφοδρής ζωής - γοητεύτηκα
Απ' του καλού και του κακού τα βάθητα
Το μυστήριο που με καθηλώνει:
Απ' το χείμαρρο, ή την κρήνη,
Απ' τον άλικο του βουνού γκρεμό,
Απ' τον ήλιο που γύρω - γύρω με τύλιγε
Με τη χρυσοφόρα χροιά του φθινοπώρου,
Από του ουρανού τον κεραυνό
Πλάι μου καθώς περνούσε φτερωτός,
Απ' τη βροντή και την καταιγίδα,
Και το σύννεφο που σχημάτιζε
(Όταν τα Ουράνια ήταν γλαυκά)
Τον δαίμονα που θωρούσα.

Μετάφραση : ζωη ν νικολοπούλου

[ εντγκαρ αλλαν ποε, ποιήματα, εκδ. Ηριδανός]

Paul Verlaine

   ΟΙ ΡΑΘΥΜΟΙ

  Μπά! Και η μοίρα μας έγινε πεζή.
- Αν θέλετε, πεθαίνουμε μαζί ;
- Σπάνια η πρόταση, ορισμένως.

- Ωραίο το σπάνιο. Λοιπόν εμπρός.
  Ο τόπος ο θαυμάσιος και ο καιρός.
- Χι! Χι! Χι! Απογοητευμένος !

- Ίσως. Αλλά προπάντων εραστής
   άψογος. Ανέκαθεν ιδεαλιστής.
   Να πεθάνουμε τώρα ελάτε.

-  Περσότερο ειρωνεύεστε, θαρρώ,
   παρά όσο κάνετε τον τρυφερό.
   Πάψετε , κύριε, αν αγαπάτε.

    Έτσι το βράδυ κείνο απάνω
    στη χλόη, και στ' άνθη απάνω καθιστοί
    δυό περίεργοι ερωτευμένοι

     αναβάλανε τέτοιο ζηλευτό
     θάνατο , κι απομείνανε γι ' αυτό
   - χί ! χί! χι! - καταγοητευμένοι.


Μετάφραση: Κ.Γ. Καρυωτάκης


[ ΣΑΡΛ ΜΠΩΝΤΛΑΙΡ ΠΩΛ ΒΕΡΛΕΝ, 25+6 Ποιήματα, Εκδ. Στοχαστής]

Υ.Γ. Φωτογραφία wikipedia

Κωνσταντίνος Βήτα - Στέρεο Νόβα

Τα άδεια χέρια

Στην καρδιά μου διαλύονται τα σύννεφα
Κι η προφητεία μένει σιωπηλή
Σαν νύχτα χωρίς τρένα κι αυτοκίνητα
Έγινα αυτό που κάποτε είχες πει
Με άδεια χέρια γυρίζω στον κόσμο
Με τ' όνειρο που έσβησε η ζωή

Μα αν μ' αγαπούσες λίγο
Θα ήταν πιο μικρή η καταστροφή
Πόσο κοστίζει να είσαι νέος
Κι ελεύθερος με αναστολή;

Μ' αυτές τις ενοχές σαν δαχτυλίδια
Με όλους τους νόμους που έχω σπάσει από καιρό
Μια νύχτα μεγαλώνει τα λουλούδια
Και μια βροχή μού πνίγει το θυμό
Με άδεια χέρια γυρίζω στον κόσμο
Με τ' όνειρο  που έσβησε η ζωή

Μα αν μ' αγαπούσες λίγο
Θα ήταν πιο μικρή η καταστροφή
Πόσο κοστίζει να είσαι νέος
Κι ελεύθερος με αναστολή;

Ποίηση: Κωνσταντίνος Βήτα

[ Στέρεο Νόβα, Βιταμίνα τεκ 1997]

Υ.Γ. Φωτογραφία από musicpaper.gr

Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Παλιά πληγή

Βαθιά πληγή, παλιά πληγή

μονάκριβη, δική μου.

Την ξεριζώνω απ' την καρδιά,

φυτρώνει στην αυλή μου.

Ανθίζει καταχείμωνο

που οι φωνές κοπάζουν,

Έχει τη φυλλωσιά πυκνή

και νύχια που χαράζουν.

Αγαπημένα πρόσωπα,

αγαπημένα μάτια.

Έρχονται σαν τα κύματα

κι αφήνουν κατακάθια.

Μαραίνεται απ' το γέλιο μου,

πίνει απ' τα δάκρυά μου.

Έρχεται στις παρέες μου

και κλέβει τη μιλιά μου.

Βαθιά πληγή, παλιά πληγή

πες μου τί να κοιτάξω.

Να μπω σε κόσμο σκοτεινό

ή πάλι ν' αγκαλιάσω;

[ Από τον δίσκο  Βραχνός Προφήτης]

Σώμα που χορεύεις

Άσε το κορμί να πέσει

μες στο παραπήγαδο

που 'χει φίδια πετιμέζι

και βαθύ αντίλαλο.

Σώμα που χορεύεις

κι έχεις οδηγό

μες στα κύτταρά σου

τον κοσμικό παλμό

με τη φιλντισένια μέση

χάραξε να σε χαρώ.

Σαν το στάχυ που λυγίζει

και σηκώνεται ξανά

να 'ρχεσαι και να μας φεύγεις

μια στο χώμα, μια ψηλά.

Δάχτυλα σαν καντηλάκια

φτερουγίζουν γύρω μας,

στις γωνιές και στα πλακάκια.

Όλους να μας αγαπάς.

[ Από τον δίσκο Της αγάπης γερακάρης]

Γιώργος - Ίκαρος Μπαμπασάκης

  Η έννοια της ταχύτητας


Ποτέ δεν σταμάτησε
Ποτέ δεν θα σταματήσει
Οι ράγες ήσαν εκεί απ’ την αρχή
Κι αυτός, δεσμώτης του ιλίγγου

Ο μηχανοδηγός να παίζει φυσαρμόνικα
Ο ήλιος να γέρνει πορφυρός πάνω απ’ το λόφο
Οι εύμορφες να λούζονται στη λίμνη
Κι αυτός να θρηνωδεί με μαντολίνο

Το τρένο να τρέχει τρίζοντας
Η τρέλα να τρίζει τρίμματα
Οι μεντεσέδες βγήκαν απ’ τις θύρες
Όλα αλλάζουν άλαλα

Υ.Γ. φωτογραφία από fractalart.gr

Μίλτος Σαχτούρης

Η αγρυπνία

Όλοι κοιμούνται

κι εγώ ξαγρυπνώ

περνώ σε χρυσή κλωστή

ασημένια φεγγάρια

και περιμένω να ξημερώσει

για να γεννηθεί

ένας νέος θεός

μες στην καρδιά μου

την παγωμένη

από άγρια φαντάσματα

και τη μαύρη πίκρα.

Οι Απομείναντες

Όμως υπάρχουν ακόμα

λίγοι άνθρωποι

που δεν είναι κόλαση

η ζωή τους

υπάρχει το μικρό πουλί ο κιτρινολαίμης

η Fraülein Ramser

και πάντοτε του ήλιου οι απομείναντες

οι ερωτευμένοι με ήλιο ή με φεγγάρι

ψάξε καλά

βρες τους, Ποιητή!

κατάγραψέ τους προσεχτικά

γιατί όσο παν και λιγοστεύουν

λιγοστεύουν

Υ.Γ. φωτογραφία από poiein.gr

Γιώργος Σαραντάρης

Άγουρη αγάπη
 
Άγουρη αγάπη με κομμένα χείλια / Δροσιά στην άνοιξη δοσμένη /
Σε φύλαξα σε φίλησα σε είδα / Δώσ' μου το χέρι σου να σε φιλήσω
ακόμα / Και μη ντραπείς μην κοκκινίζεις / Το ποτήρι γεμάτο κρασί
έλα να χύσουμε / Σε άλλη μέθη να γιορτάσουμε τα δάχτυλα /
Που πρωτοαντικρύστηκαν / Τα μάτια τα στόματα που δεν μιλάνε πια /
Όταν στην επαφή ταιριάζουν / Κι ανεβαίνουν της ηδονής τη θάλασσα /
Χειροκροτούν πάνω στον πόνο της αγάπης

( 27/2/1940)



Ο ύπνος μαθαίνει στη ζωή / Τον αληθινό δρόμο / Τη γραμμή που φέρνει
στο φως / Στο υποσχόμενο πλήρωμα / Στο χώρο της γοητείας / Της δόξας /
Είναι η σοβαρή πορεία / Της συνείδησης / Το άνοιγμα προς τα ύψη /
Προς το ανάλαφρο πέταμα / Και τυχαίνει στο σώμα / Που ακόμα βαραίνει


[ Οδός Πανός τ.χ. 144, Απρίλιος -Ιούνιος 2009, σελ.  36 -37]

Nick Cave

Αρμένισμα

Λύσε τα καράβια σου γύρω μου ν' αρμενίσουν
Άσε τις γέφυρες σου να γκρεμίσουν, να καούν
Γράφουμε οι δύο μας ιστορία, μικρή μου
Κάθε φορά που γυροφέρνεις τη ζωή μου

Έλα και άσε τα σκυλιά σου να μου ορμήξουν
Αφέσου με τα μέλη χαλαρά
Είσαι ένα μυστήριο, μικρή μου
Κάθε φορά που γυροφέρνεις τη ζωή μου

Όλη τη νύχτα στρώσαμε κουβέντα
Κι ορίσαμε ήθος και ηθική
Μα αρκεί κάθε φορά η αγκαλιά σου
Τρέμουν τα πάντα και σωριάζονται μπροστά σου

Λύσε τα καράβια σου γύρω μου ν' αρμενίσουν
Άσε τις γέφυρες σου να γκρεμίσουν, να καούν
Γράφουμε οι δύο μας ιστορία, μικρή μου
Κάθε φορά που γυροφέρνεις τη ζωή μου

Τώρα το πρόσωπό σου σκοτεινιάζει
Γιατι το ξέρεις, έφτασε η στιγμή
Που πρέπει να σου πάρω τα φτερά
Κι εσύ μονάχη να πετάξεις μακριά

Λύσε τα καράβια σου γύρω μου ν' αρμενίσουν
Άσε τις γέφυρες σου να γκρεμίσουν, να καούν
Γράφουμε οι δύο μας ιστορία, μικρή μου
Κάθε φορά που γυροφέρνεις τη ζωή μου


Έλα και άσε τα σκυλιά σου να μου ορμήξουν
Αφέσου με τα μέλη χαλαρά
Είσαι ένα μυστήριο, μικρή μου
Κάθε φορά που γυροφέρνεις τη ζωή μου


The ship song

 
 Come sail your ships around me
And burn your bridges down
We make a little history, baby
Every time you come around

Come loose your dogs upon me
And let your hair hang down
You are a little mystery to me
Every time you come around

We talk about it all night long
We define our moral ground
But when I crawl into your arms
Everything, it comes tumbling down

Come sail your ships around me
And burn your bridges down
We make a little history, baby
Every time you come around

Your face has fallen sad now
For you know the time is nigh
When I must remove your wings
And you, you must try to fly

Come sail your ships around me
And burn your bridges down
We make a little history, baby
Every time you come around

Come loose your dogs upon me
And let your hair hang down
You are a little mystery to me
Every time you come around


Μτάφραση: Σοφία Νικολαϊδου

[Μπαλάντες για φόνους και άλλα τραγούδια, Κέδρος]

Μανόλης Αναγνωστάκης

Τώρα πια μιλάμε χωρίς αυταπάτες, χωρίς ηθικο-
λογικές προκαταλήψεις, χωρίς καμιά επιταγή άνω-
θεν ευθύνης - για μια σκέτη αξιοπρέπεια.
Στην οριζοντίωση της εποχής μας να κρατήσουμε
όρθιες ισχνές καλαμιές. Είναι ο πιο αχάριστος και συγχρό-
νως γελοίος - για τους άλλους - αγώνας, γιατί είναι δύσκολο
να φανταστείς τον Δόν Κιχώτη ψύχραιμο, υπολογιστικό,
χωρίς αισθηματολογίες, να γνωρίζει ότι οι ανεμόμυλοι
είναι πραγματικοί και μολοναύτα να τους πολεμά.
Μιλάμε χωρίς ιδιοτέλεια, χωρίς μίσος, χωρίς καν μαχητικότητα.
Επαρχιακοί θεατρίνοι μπροστά σε μιάν άδεια αίθουσα χωρίς
χειροκροτήματα.
  Ο μεγαλύτερος κίνδυνος: ο πειρασμός της έπαρσης,
της περιφρόνησης των πρώην φίλων, των επιδεικτικών χειρονομιών
 αηδίας.
   Η μάχη να δίνεται μετά την αηδία και την επίγνωση
 της ματαιότητας - μη συναντηθείς σε καμιά παρακαμπτήριο μαζί τους.

[ Μανόλης Αναγνωστάκης, Το περιθώριο '68 - ' 69, στιγμή]
Υ.Γ. Φωτογραφία από το poiein.gr

Patti Smith

ΆΓΡΙΑ ΦΥΛΛΑ

Άγρια φύλλα πέφτουν
Πέφτουν στο έδαφος
Κάθε φύλλο μια στιγμή
Που θα φοράμε όλοι
Στον άμετρο χρόνο
Και άγρια φύλλα πέφτουν
Πέφτουν στο έδαφος

Κάθε λέξη που έχει ειπωθεί
Κάθε λέξη που έχει αποφανθεί
Κάθε ξόρκι που έχει σπάσει
Κάθε χρυσή πράξη
Όλα τα μέρη όπου παίζουμε
Δεμένα σαν το καλάμι
Και άγρια φύλλα πέφτουν
Άγρια άγρια φύλλα

Τα πνεύματα που μνημονεύονται
Οι μύθοι που έχουν απογυμνωθεί
Όλα όσα έχουμε περάσει
Και τα χρώματα που έχουμε φορέσει
Κάθε χάσμα όπου έχουμε μπεί
Κάθε ιστορία που έχουμε υφάνει
Και άγρια φύλλα πέφτουν
Πέφτουν στο έδαφος

Καθώς η φωτιά καίει
Καθώς η φλόγα αναφλέγεται
Όλες οι στιγμές στρέφονται
Στη θυελλώδη λάμψη

Ταραχή
Και πίστη
Το πήγαινε και το έλα
Άγρια άγρια φύλλα

Μετάφραση: Αλέξης Καλοφωλιάς

[ Patti Smith - Πάτι και Ρόμπερτ, Κέδρος]

Αλέξανδρος Βούλγαρης - the boy

Δαγκωματιά

Πέρα από την πόρτα μου υπάρχει ένα σκυλί .
Δεν μπορώ να φύγω .Δεν μπορείς να 'ρθεις και συ.
Και όσο και αν περνάει όλη μου η ζωή λέω κύριε σκύλε ο μόνος φίλος μου είσαι 'συ.

Οι τοίχοι ξεφλουδίζουνε . Το σπίτι αυτό γερνά .
Λέω να φωνάξω μα δεν έχω πια λαλιά .
Και όσο και αν φοβάμαι την δαγκωματιά πιο πολύ φοβάμαι την ελευθεριά .

Μιλούσα στον εαυτό μου. Έλεγα «καλημέρα», «γεια».
Μα και με αυτόνε τώρα δεν τα βρίσκουμε καλά .
Και μόνο η ανάσα σου είναι πια ζωντανή σε αυτό το μαυσωλείο που λέγεται ζωή.

Πέρα από την πόρτα μου υπάρχει ένα σκυλί .
Δεν μπορώ να φύγω .Δεν υπάρχει διαφυγή.
Και όσο και αν φοβάμαι την δαγκωματιά πιο πολύ φοβάμαι την ελευθεριά .

 

 

Κουστουμάκι (2010) 

Φωτογραφία από lifo

Π.Ε . Δημητριάδης - Κόρε Ύδρο

 


ΛΥΚΕΙΑΚΟΙ ΦΙΛΟΙ

Ατελείς φίλους
άφησα πίσω,
του γέλιου επιβήτορες,
στυγνούς βαθμοθήρες,
του χιλιάρικου κλάψες,
της τάξης γλοιώδεις, χυδαίους τηρητές,
προβλέψιμους Πέρσες,
δεινόσαυρους, ψεύτες,
υποκριτές.

Τους άφησα πίσω,
απ' το φθόνο φθαρμένους,
με κάβουρια στις τσέπες,
νέους-γέρους, φτωχούς,
κορεσμένους.

[ Π.Ε. Δημητριάδης, Ξεκαθάρισμα Λογαριασμών, Εξώστης]
Υ.Γ. Φωτογραφία από fridge.gr

Παύλος Σιδηρόπουλος

Το βιβλίο των ηρώων

Στο βιβλίο των ηρώων του τρόμου
βρήκα τις φάτσες που ζητούσες χθες
ζαρωμένος στη γωνιά του δρόμου
περνάς τις μέρες σου με προσευχές

Ένοχος για κάποια αιτία
που δεν την έμαθες ποτέ
πες μας ρε φίλε ποιός Θεός σ' ορίζει;
Ποιός σε γεμίζει μ' ενοχές;

Μεσ' απ' τ' αντερά σου σκούζει τ' όρνιο
που σου τρώει τα σωθικά
του Χριστού φοράει το χιτώνιο
και έχει το πρόσωπο του Μαρξ

Εχει φροϋδικές ρυτίδες
και τα νύχια του γαμψά
τα χίλια πρόσωπα που σου 'χει δώσει
είναι της Μέδουσας χτικιά

Amy Winehouse

Love is a losing game

For you I was a flame
Love is a losing game
Five story fire as you came
Love is a losing game

One I wish I never played
Oh, what a mess we made
And now the final frame
Love is a losing game

Played out by the band
Love is a losing hand
More than I could stand
Love is a losing hand

Self professed profound
Till the chips were down
Know you're a gambling man
Love is a losing hand

Though I battle blind
Love is a fate resigned
Memories mar my mind
Love is a fate resigned

Over futile odds
And laughed at by the Gods
And now the final frame
Love is a losing game

Μαρία Πολυδούρη

Κοντά σου

Κοντά σου δεν αχούν άγρια οι ανέμοι.
Κοντά σου είναι η γαλήνη και το φως.
Στου νου μας τη χρυσόβεργην ανέμη
ο ρόδινος τυλιέται στοχασμός.

Κοντά σου η σιγαλιά σα γέλιο μοιάζει
που αντιφεγγίζουν μάτια τρυφερά,
κι αν κάποτε μιλάμε, αναφτεριάζει,
πλάι μας κάπου η άνεργη χαρά.


Κοντά σου η θλίψη ανθίζει σα λουλούδι
κι ανύποπτα περνά μέσ' τη ζωή.
Κοντά σου όλα γλυκά κι όλα σα χνούδι,
σα χάδι , σα δροσούλα, σαν πνοή


Υ.Γ. φωτογραφία από τη lifo

Μαρία Σερβάκη

Σαν πλάσμα των ονείρων μου που ήταν ήρθε και
                                      στάθηκε μπροστά μου ακόμα μια φορά

Αυτός ο
Διαπραγματευτής

Των υδάτων των πουλιών των θεών των ουρανών

Γύρισε πάλι κοντά μου η μητέρα μου η νύχτα, φώναξε

Το βλέμμα του μόλις που με κρατούσε στη ζωή

Ο θάνατος δεν είναι παρά ένα υπερβόρειο χαμόγελο
Είπε

Κι έγινε νύχτα

[ Μαρία Σερβάκη, Ο Οδοιπόρος, Εκάτη]

Διονύσης Καψάλης

ΠΗΓΑΙΝΟΕΡΧΕΣΑΙ όλη τη νύχτα,
αγαπημένο φάντασμα, και σέρνεις
βήματα φόβου στις σαθρές σανίδες
πηγαινοέρχεσαι, στιγμή δεν σταματάς,
κι ακούω το φριχτό λαχάνιασμά σου,
το στήθος σου που βράζει απ' το τσιγάρο
και κάποτε τα βογκητά σου, το πρωί
βρίσκω φλυτζάνια του καφέ, ποτήρια,
εφημερίδες ανοιγμένες, προσευχές
αναρτημένες σ' όλες τις γωνίες,
τασάκια μ' αποτσίγαρα, ξινίλα
φόβου και λησμονιάς σ' όλο το σπίτι.

Δεν ξέρω ποιος ο πλάστης σου, δεν είπες
αν πήρες απ' το μοίρασμα της ηδονής
ή μήπως απ' το κύρος του θανάτου.
Ανηφορίζοντας τον ύπνο προς το φως
αντίκρισα το χάλασμα του κόσμου.

[ Διονύσης Καψάλης, Ο κρότος του χρόνου, Άγρα]

Charles Bukowski

Βγαίνω απ' το δωμάτιο
του πόνου στον καυτό
ήλιο


ε, δεν είσαι νεκρός, μια χαρά τα πας,
πολύ καλά τα πας,
τι κάθεσαι και λες πως θα τα παρατήσεις ;

ένιωθες τόσο άρρωστος
νόμιζες  πως θα τα κακαρώσεις
κι απλά αυτό που έκανες,
κι η αλήθεια αυτό που έκανες
ήταν πως φόρτωσες ξανά μπαταρίες.


στην πάντα τώρα όλοι!
ξεχύνεσαι και πάλι στις σιδηροτροχιές
σαν ατμομηχανή που σέρνει ενενήντα
χιλιάδες άγραφα ποιήματα
κι είναι όλα δικά σου
και κοπανιούνται στις ράγες
ενίοτε, περνώντας
μέσα από ζοφερές σύρραγες
για να βγουν ξανά μουγκρίζοντας στο φως!

ποιος διάολε είπε
πως δεν τον είχες πια μέσα σου;

εσύ το είπες.

ο μηχανικός

που τώρα νιώθει
καινούριο κύμα
ελπίδας και δύναμης
και που χαμογελάει σαν τρελός
στη σκέψη
αυτής της θεσπέσιας
ολοκαίνουριας
ημέρας.

Μετάφραση : Σώτη Τριανταφύλλου

[ Charles Bukowski, Να περιφέρεσαι στην τρέλα, εκδ. Ηλέκτρα]

Jim Morrison

Σημειώσεις για την όραση

Τα μάτια είναι τα γεννητικά όργανα της αντίληψης
και έχουν κι' αυτά εγκαθιδρύσει μια τυραννία.
Έχουν υφαρπάξει την εξουσία των άλλων αισθήσεων.
Το σώμα γίνεται ένας λεπτός αδέξιος μίσχος για να
υποβοηθήσει τα μάτια στις περιπολίες τους.


Μεταμόρφωση. Ένα αντικείμενο αποκόβεται απ' το
όνομά του, τις συνήθειες και τους δεσμούς του. Έτσι
αποσπασμένο γίνεται το πράγμα καθαυτό και γι' αυτό.
Όταν αυτός ο διαμελισμός πετυχαίνεται τελικά πάνω
σε μιά απλή ύπαρξη, τότε το αντικείμενο είναι ελεύθερο
να μεταμορφωθεί ατελείωτα σ' οτιδήποτε.


Όλα είναι αόριστα και συγκεχυμένα. Το δέρμα πρίζεται
και δεν ξεχωρίζονται πια τα μέλη του σώματος.
Ορμάει ένας θόρυβος από απειλητικές κοροϊδευτικές
 μονότονες φωνές.
Είναι ο φόβος και μαζί η γοητεία
του να σε καταπίνουν.

Μετάφραση: Αντώνης Εμμανουήλ

[ Jim Morrison, Σημειώσεις για την όραση, Ερατώ]

Szymborska Wislawa - Σιμπόρσκα Βισουάβα

Ουτοπία

Ένα νησί όπου όλα ξεκαθαρίζουν.

Εδώ μπορείς να σταθείς πάνω στο σταθερό
 έδαφος της απόδειξης.

Εδώ δεν υπάρχουν προοπτικές άλλες εκτός
  από εκείνη της άφιξης.

Οι θάμνοι δικαίως στενάζουν κάτω
  απ' το βάρος των απαντήσεων.

Εδώ μεγαλώνει το δέντρο της Σωστής Εικασίας
με τα κλαδιά του ξέμπλεκα από αμνημόνευτους χρόνους.

Το μεθυστικό απλό δέντρο της Κατανόησης
βλασταίνει κοντά στην πηγή που την αποκαλούν
  Είναι πραγματικά τόσο Γάργαρη.

Όσο πιο βαθιά στο δάσος τόσο πιο πλατιά
  ξανοίγεται η κοιλάδα του Προφανούς.

Αν εκδηλωθεί αμφιβολία, αμέσως διασκορπίζεται
 απ' τον άνεμο.

Η Ηχώ χωρίς κλήση διεγείρεται ν' ακουστεί
κι ανυπόμονα εξηγεί τα μυστικά Των Κόσμων.

Δεξιά μιά σπηλιά όπου αναπαύεται
η Λογική

Αριστερά η λίμνη
   της βαθιάς Πεποίθησης.
Η αλήθεια ξεκολλάει απ' τον βυθό κι απαλά
 φτάνει στην επιφάνεια

Δεσπόζοντας στην κοιλάδα εντοπίζεται
 η Ακλόνητη Βεβαιότητα
Από την κορφή της ξεπροβάλλει
 ο πυρήνας του προβλήματος.

Παρά τα όσα θέλγητρα το νησί είναι
  ακατοίκητο,
κι οι αδύνατες πατημασιές που διακρίνουμε
 σ' όλη την ακτή
οδηγούν χωρίς εξαίρεση προς τη θάλασσα.

Σα να ήταν η θάλασσα ένας τόπος για αναχώρηση
και μιά κατάδυση σ'ένα βάθος χωρίς επιστροφή.

Μιας ζωής ανεξιχνίαστης.

Μετάφραση: Βασίλης Καραβίτης


[ Βισουάβα Σιμπόρσκα, Μια ποιητική διαδρομή, Εκδ. Σοκολη]