Άλκης Αλκαίος

 

Πρωινή ή βραδινή σερενάτα

Κάθε που πίνω απ’ την πηγή σου
κάτι μου καίει τον ουρανίσκο
ψάχνω στο φως μα δε σε βρίσκω
μες στην αδιάκοπη ροή σου.

Δεν έπρεπε να ’σουν βροχή
μόνο της φυλακής μου ο τοίχος
κι είναι παράταιρη εποχή
να βρει το δίκιο του ένας στίχος.

Στου κόσμου τις στοές χαμένη
μετράς τις πένθιμες βραγιές του
να ’σαι κορίτσι του Ηφαίστου
η στάχτη από φωτιά σβησμένη.

Δεν έπρεπε να ’σουν φωτιά
μόνο ένα κρίνο του πελάγου
να σ’ αποκλείσω στη στεριά
με μοχθηρία αρχαίου μάγου.

Τώρα τα γυάλινά σου μάτια
έχουν μιαν αίσθηση απορίας
σπασμένη σε μικρά κομμάτια
σαν κρύσταλλο άγριο της Τσεχίας.

Δεν έπρεπε να ’σουν ζωή
μόνο μια πεταλούδα χιόνι
να μου σκεπάζει την ψυχή
κι από το κρύο της να μη λιώνει.

Μεταμεσονύχτιο

Η νύχτα είναι μαγική
πέφτει στον ουρανό ένα αστέρι
μια μυστική θα κάνω ευχή
(Αλίκη τι κρατάς στο χέρι)

Ένας διαβάτης προσπερνά
κι απ’ το τραγούδι του μαντεύεις
πόσο τρελά την αγαπά
(Αλίκη πού να ταξιδεύεις)

Τρέχει η σελήνη η μικρή
μες στους αιθέρες σαν ελάφι
δρόμο να κάνει έχει μακρύ
(Αλίκη δώσ’ μου το ξυράφι·)

Η νύχτα φεύγει μοναχή
κι ο ραγισμένος μας καθρέφτης
σού λέει με παγερή φωνή
Αλίκη στο κενό μην πέφτεις

Εμπάργκο 1982

 

ΒΕΒΗΛΟΣ

ΚΡΑΤΑ ΛΙΓΟ ΑΓΑΠΗ (για το τέλος)

  Οι εραστές λένε οι ποιητές δεν συναντιούνται γιατί υπάρχει πάντα ο ένας μες στον

άλλο, οι ονειρευτές το ξέρουν μα δεν αρκούνται, γι ' αυτό κράτα λίγο αγάπη κι εγώ

θα σε προλάβω, οι στιγμές χάνονται γιατί δε βρίσκουν χρόνο, κι ο χρόνος δε μας φτά-

νει γιατί είναι λίγος πάντα, οι αφορμές πεθαίνουν κι εγώ ότι σώνω, τα σκαρώνω δυο

στιχάκια πάνω στον εξάντα, οι ενοχές στοιχειώνουν τις συνειδήσεις μα η συγγνώμη

είναι πιο εύκολη πολλές φορές, γι' αυτό τις εμμονές όσο κι αν τις αγνοήσεις τα ίδια

θα σου λένε σιωπηλές, οι αρετές ευνοούνται από τη μοναξιά κι ας διασύρονται μετά

απ' τα θηρία τα ανήμερα, το χθες είναι μπροστά μας με μια σπρωξιά μα μην το

αφήσεις να σου κλέψει από το σήμερα, εδώ να ξέρεις τελειώνουν οι ευχές κι ο

χρόνος έγινε αδίστακτος κι αιμοχαρής , τ' αύριο δε σώζεται με προσευχές

γι' αυτό κράτα λίγο αγάπη να χαρείς.

   Οι αγωνιστές που δε ρωτάν αν θα νικήσουν έχουν στο τέλος περισσότερους εχθρούς

να καταλάβουν, γι' αυτό σου λέω ρε, μη γονατίσουμε, κράτα λίγο αγάπη κάποιοι θα

μας προλάβουν, οι ποινές εκφοβίζουν τις ιδέες μας, μα ο κάθε νόμος δεν είναι απαράβα-

τος, οι σκέψεις πληθαίνουν τις παρέες μας, μα απ' τις παρέες μας τρέφεται κι ο θάνατος

οι γιορτές επινοήθηκαν απ' τη λαγνεία να σου θυμίσουν οι πολλοί τη μοναξιά σου, μα

τώρα που έγινε ο έρωτας μανία, βρες το κουράγιο αν μπορείς και μοιράσου, οι εποχές

δε φτιάχνονται απ' τον ταξιδιώτη, μισώ όσους πεθαίνουν μια φορά και αναγκαία, να μη

σε νοιάζει αν είσαι η πρώτη μα να κοιτάς να είσαι η τελευταία, εδώ να ξέρεις πως τελει-

ώνουν οι ευχές κι ο χρόνος έγινε πάνω μας το πιο κακό μας μέλος, το αύριο δε χτίζεται

με προσευχές. Γι' αυτό κράτα λίγο αγάπη... Για το τέλος

Βέβηλος, το βιβλίο των ηρώων του δρόμου

 

Γιάννης Στίγκας

ΑΛΚΟΟΛ

Η μοναδική θρησκεία με άμεσα αποτελέσματα

Απ' το σκαμπώ ενός μπαρ

                         μέχρι τα σύννεφα

είναι περίπου τέσσερα  ποτά

κι αίφνης αντιλαμβάνεσαι

γιατί το φεγγάρι

- τουλάχιστον από τη γέννηση του Χαίλντερλιν και μετά-

δεν είναι τετράγωνο,

*****************************************************

ΑΧΙΝΟΣ

Ένα πανανρθώπινο βίωμα.

Αν και ο πόνος που προκαλεί

            δεν είναι αφόρητος

             αξίζει

όλο τον σεβασμό σου.

Είναι η πιο διάτρητη μορφή βίας

- και δεν εννοώ την αυτοάμυνα-

εννοώ

μια τσαμπουκαλεμένη  τρυφερότητα .

Στους κακεντρεχείς που ισχυρίζονται ότι

ο αχινός είναι η προσπάθεια της φύσης

να αντιγράψει τις νάρκες βυθού

απαντάμε

    ότι τυγχάνει να είναι

ο αέναος διάδοχός τους

Και κάτι ακόμα:

Κακώς τον υποτιμάς

επειδή ανοίγει εύκολα

            μ' ένα μαχαίρι.

Κι εσύ μ' ένα μαχαίρι ανοίγεις, πανεύκολα.

Γιάννης Στίγκας, Νικόλας Ευαντινός, " ΚΩΜΩΔΙΑ". Εκδόσεις Άγρα.