Άλκης Αλκαίος

 

Πρωινή ή βραδινή σερενάτα

Κάθε που πίνω απ’ την πηγή σου
κάτι μου καίει τον ουρανίσκο
ψάχνω στο φως μα δε σε βρίσκω
μες στην αδιάκοπη ροή σου.

Δεν έπρεπε να ’σουν βροχή
μόνο της φυλακής μου ο τοίχος
κι είναι παράταιρη εποχή
να βρει το δίκιο του ένας στίχος.

Στου κόσμου τις στοές χαμένη
μετράς τις πένθιμες βραγιές του
να ’σαι κορίτσι του Ηφαίστου
η στάχτη από φωτιά σβησμένη.

Δεν έπρεπε να ’σουν φωτιά
μόνο ένα κρίνο του πελάγου
να σ’ αποκλείσω στη στεριά
με μοχθηρία αρχαίου μάγου.

Τώρα τα γυάλινά σου μάτια
έχουν μιαν αίσθηση απορίας
σπασμένη σε μικρά κομμάτια
σαν κρύσταλλο άγριο της Τσεχίας.

Δεν έπρεπε να ’σουν ζωή
μόνο μια πεταλούδα χιόνι
να μου σκεπάζει την ψυχή
κι από το κρύο της να μη λιώνει.

Μεταμεσονύχτιο

Η νύχτα είναι μαγική
πέφτει στον ουρανό ένα αστέρι
μια μυστική θα κάνω ευχή
(Αλίκη τι κρατάς στο χέρι)

Ένας διαβάτης προσπερνά
κι απ’ το τραγούδι του μαντεύεις
πόσο τρελά την αγαπά
(Αλίκη πού να ταξιδεύεις)

Τρέχει η σελήνη η μικρή
μες στους αιθέρες σαν ελάφι
δρόμο να κάνει έχει μακρύ
(Αλίκη δώσ’ μου το ξυράφι·)

Η νύχτα φεύγει μοναχή
κι ο ραγισμένος μας καθρέφτης
σού λέει με παγερή φωνή
Αλίκη στο κενό μην πέφτεις

Εμπάργκο 1982

 

ΒΕΒΗΛΟΣ

ΚΡΑΤΑ ΛΙΓΟ ΑΓΑΠΗ (για το τέλος)

  Οι εραστές λένε οι ποιητές δεν συναντιούνται γιατί υπάρχει πάντα ο ένας μες στον

άλλο, οι ονειρευτές το ξέρουν μα δεν αρκούνται, γι ' αυτό κράτα λίγο αγάπη κι εγώ

θα σε προλάβω, οι στιγμές χάνονται γιατί δε βρίσκουν χρόνο, κι ο χρόνος δε μας φτά-

νει γιατί είναι λίγος πάντα, οι αφορμές πεθαίνουν κι εγώ ότι σώνω, τα σκαρώνω δυο

στιχάκια πάνω στον εξάντα, οι ενοχές στοιχειώνουν τις συνειδήσεις μα η συγγνώμη

είναι πιο εύκολη πολλές φορές, γι' αυτό τις εμμονές όσο κι αν τις αγνοήσεις τα ίδια

θα σου λένε σιωπηλές, οι αρετές ευνοούνται από τη μοναξιά κι ας διασύρονται μετά

απ' τα θηρία τα ανήμερα, το χθες είναι μπροστά μας με μια σπρωξιά μα μην το

αφήσεις να σου κλέψει από το σήμερα, εδώ να ξέρεις τελειώνουν οι ευχές κι ο

χρόνος έγινε αδίστακτος κι αιμοχαρής , τ' αύριο δε σώζεται με προσευχές

γι' αυτό κράτα λίγο αγάπη να χαρείς.

   Οι αγωνιστές που δε ρωτάν αν θα νικήσουν έχουν στο τέλος περισσότερους εχθρούς

να καταλάβουν, γι' αυτό σου λέω ρε, μη γονατίσουμε, κράτα λίγο αγάπη κάποιοι θα

μας προλάβουν, οι ποινές εκφοβίζουν τις ιδέες μας, μα ο κάθε νόμος δεν είναι απαράβα-

τος, οι σκέψεις πληθαίνουν τις παρέες μας, μα απ' τις παρέες μας τρέφεται κι ο θάνατος

οι γιορτές επινοήθηκαν απ' τη λαγνεία να σου θυμίσουν οι πολλοί τη μοναξιά σου, μα

τώρα που έγινε ο έρωτας μανία, βρες το κουράγιο αν μπορείς και μοιράσου, οι εποχές

δε φτιάχνονται απ' τον ταξιδιώτη, μισώ όσους πεθαίνουν μια φορά και αναγκαία, να μη

σε νοιάζει αν είσαι η πρώτη μα να κοιτάς να είσαι η τελευταία, εδώ να ξέρεις πως τελει-

ώνουν οι ευχές κι ο χρόνος έγινε πάνω μας το πιο κακό μας μέλος, το αύριο δε χτίζεται

με προσευχές. Γι' αυτό κράτα λίγο αγάπη... Για το τέλος

Βέβηλος, το βιβλίο των ηρώων του δρόμου

 

Γιάννης Στίγκας

ΑΛΚΟΟΛ

Η μοναδική θρησκεία με άμεσα αποτελέσματα

Απ' το σκαμπώ ενός μπαρ

                         μέχρι τα σύννεφα

είναι περίπου τέσσερα  ποτά

κι αίφνης αντιλαμβάνεσαι

γιατί το φεγγάρι

- τουλάχιστον από τη γέννηση του Χαίλντερλιν και μετά-

δεν είναι τετράγωνο,

*****************************************************

ΑΧΙΝΟΣ

Ένα πανανρθώπινο βίωμα.

Αν και ο πόνος που προκαλεί

            δεν είναι αφόρητος

             αξίζει

όλο τον σεβασμό σου.

Είναι η πιο διάτρητη μορφή βίας

- και δεν εννοώ την αυτοάμυνα-

εννοώ

μια τσαμπουκαλεμένη  τρυφερότητα .

Στους κακεντρεχείς που ισχυρίζονται ότι

ο αχινός είναι η προσπάθεια της φύσης

να αντιγράψει τις νάρκες βυθού

απαντάμε

    ότι τυγχάνει να είναι

ο αέναος διάδοχός τους

Και κάτι ακόμα:

Κακώς τον υποτιμάς

επειδή ανοίγει εύκολα

            μ' ένα μαχαίρι.

Κι εσύ μ' ένα μαχαίρι ανοίγεις, πανεύκολα.

Γιάννης Στίγκας, Νικόλας Ευαντινός, " ΚΩΜΩΔΙΑ". Εκδόσεις Άγρα. 

Άκης Πάνου

Τα όνειρα χτίζονται

Τα όνειρα που μένουνε

μονάχα μες στη σκέψη

κανείς μην τα πιστέψει

τα σβήνει η ζωή.

Τα όνειρα που χτίζονται

κι αντέχουνε στο χρόνο

υφαίνονται με πόνο

χωρίς αναπνοή.

Είναι τόσο σκληρός ο αγώνας

μα τόσο γλυκός,

είναι τόσο μεγάλη η ζωή

όταν ζεις διαρκώς,

κι έτσι φτάνεις στο τέρμα

χωρίς να ‘χεις νιώσει μικρός

και παλεύεις, πεθαίνεις, περνάς

μα δεν είσαι νεκρός.

Τα όνειρα που παίρνουνε

για λίγο το μυαλό μου

μερώνουν τον καημό μου

μια τόση δα στιγμή.

Στα όνειρα που χτίζονται

το είναι μου κι αν δώσω

αξίζει να ’ναι τόσο

βαριά η πληρωμή.

*****************************

Άσε με ζωή

Μέθυσα και χτες το βράδυ
όπως κάθε βράδυ
και στο σπίτι μου γυρνώντας, πριν απ`το πρωϊ,
ήρθε πάλι στο μυαλό μου να με βασανίσει,
ήρθε να με ξεμεθύσει
η παλιοζωή.

Άσε με ζωή,
να σε ξεχάσω πίνω.
Είσαι εσύ εκείνο που βαρέθηκα.
Άσε με ζωή,
εσύ τα φταις που πίνω,
τα`χεις κάνει όλα τόσο ψεύτικα.

Πίνω
για να κοροϊδέψω τους καημούς που έχω.
Τους καημούς που δεν αντέχω,
που με λειώσανε.
Μέθυσα να λησμονήσω τις δικές σου πίκρες
και για λίγο να πιστέψω
πως τελειώσανε.

Άσε με ζωή.....

Sunny Μπαλτζή

 Η ανεμώνα του Σικάγου

Στου Σικάγου το χειμώνα
ήτανε μια ανεμώνα
που γυρνούσε βράδυ
απ’ τη δουλειά.

Έμπαινε στ’ ανθοδοχείο
με νερό απ’ το ψυγείο
άγρια ανεμώνα
όνειρα γλυκά.

Μέσα στον ουρανοξύστη
αγκαλιά με το ξενύχτι
χίλιες πόρτες, όμως
ερημιά.

Έφτιαχνε με γύρη στίχους
γέλια άκουγε απ’ τους τοίχους
άγρια ανεμώνα
όνειρα γλυκά.

Κάποια νύχτα από τους λόφους
πήδησε όλους τους ορόφους
τα μακριά ανεμίζανε
μαλλιά.

Και στην τρίτη λεωφόρο
το κορμί της κάνει δώρο

άγρια ανεμώνα
όνειρα γλυκά
όνειρα γλυκά.

Κάποια νύχτα...
όνειρα γλυκά.