John Keats

ΣΟΝΕΤΟ ΣΤΟΝ ΜΠΑΫΡΟΝ*

Μπάυρον! Τι γλυκιά θλίψη στη μελωδία σου!
Εναρμονίζοντας ακόμη την ψυχή με την τρυφερότητα,
σαν να είχε αγγίξει η απαλή Συμπόνοια, με ασυνήθιστη ένταση
το παραπονιάρικο λαούτο της και εσύ, περνώντας δίπλα,
έπιασες τις μελωδίες, για να μην πεθάνουν ποτέ.
Η θλίψη που σε σκιάζει δεν σε κάνει λιγότερο
απολαυστικό : τις λύπες ντύνεις
με ένα λαμπρό φωτοστέφανο που ακτινοβολεί,
όπως όταν ένα σύννεφο καλύπτει τη χρυσή σελήνη,
οι άκρες της βάφονται με μια περίλαμπρη φλόγα,
μέσ' απ' τη σκοτεινή εσθήτα ακτίνες κεχριμπαριού συχνά ξεχύνονται
και σαν χλωμές φλέβες πάνω σε μαύρο μάρμαρο κυλάνε.
Τραγούδησε ακόμα, ετοιμοθάνατε κύκνε! Πες ακόμα την ιστορία,
τη μαγευτική ιστορία της τερπνής θλίψης.

                                                           Δεκέμβριος 1814

* Από τα πρώτα ποιήματα του Κήτς. Δημοσιεύτηκε μετά το θάνατό του.

Μετάφραση -σημείωση : Ειρήνη Α. Βρης

[ Οδός Πανός τχ. 143, Ιανουάριος - Μαρτιος 2009]

Υ.Γ. Φωτογραφία από wikipedia

Νίκος Δήμου

Η Κυρία της Νύχτας

Μακρινή κι απρόσιτη
η γοητευτική άγνωστη
στέκεται στο παράθυρο
- βαθιά μεσάνυχτα -
κοιτάζοντας αχόρταγα
με χρυσές ίριδες.
Η Κυρία της Νύχτας.
Χάνεται μήνες,
έπειτα νιώθεις
πανίσχυρα μάτια
καρφωμένα στην πλάτη σου.
Η Κυρία της Νύχτας.
Δέχεται το χάδι
με συγκατάβαση
χωρίς οικοιότητες.
Δεν τρώει ποτέ.
Άψογοι τρόποι
πειθαρχημένη περιέργεια
αυστηρό ινγκόγκνιτο.
Η Κυρία της Νύχτας.

Γάτα ρομαντική ;
Γάτα Μποβαρύ

που δραπετεύει όταν μπορεί
από τη μικροαστική
ασφυξία ;


******************************************

Ο Πρωθυπουργός και η γάτα

Χρόνια στη μέση του χαλιού.
Ατάραχη.
Μόνιμη σαν διακόσμηση.
Γούνινος Βούδας.

Περνούν: αυτοί που χαϊδεύουν
και οι άλλοι.

Βουή: ο Πρόεδρος !

Ακίνητη. Στο κέντρο.

Χειροκροτήματα.

Ακίνητη.

Θα σκύψει ;

Περνά.

Αλλά το σταθερό σημείο ήταν αυτή.
Το απόλυτο
που ακτινιβολούσε σοφία στο χώρο.

[ Νίκος Δήμου, Το βιβλίο των Γάτων]

Το βιβλίο των Γάτων μπορείτε να το βρείτε ολόκληρο
στην προσωπική ιστοσελίδα του κ. Νίκου Δήμου
  http://ndimou.gr/el/keimena/oloklira_vivlia/%cf%84%ce%bf-%ce%b2%ce%b9%ce%b2%ce%bb%ce%af%ce%bf-%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%b3%ce%ac%cf%84%cf%89%ce%bd/

Υ.Γ. Φωτογραφία από lifo.gr

Μενέλαος Λουντέμης

ΑΠΟΡΙΕΣ ΗΛΙΘΙΟΥ

Μη! Μην αγγίζεις εκεί. Όχι εκεί
εκεί δεν πονώ. Λίγο πιο αριστερά. Εκεί.
Και τώρα τραγούδα.

Δεν μπορείς ; Χαμός...
Μα αν δεν μπορείς, φίλε...
Αν δεν μπορείς να πλέξεις ένα στεφάνι
να εξακοντίσεις ένα βέλος...
Αν δεν μπορείς να παίξεις
μ' ένα χάρτινο καϊκάκι -
σε μια λίμνη από αίματα
τότε γιατί ήρθες ;

Αν δεν μπορείς να ρίξεις μια σκάλα
σ' έναν που καίγεται....
Αν δεν μπορείς να δώσεις μια κλωτσιά
σ' έναν που πνίγεται...
Αν δεν μπορείς να ματώσεις μια πληγή
την ώρα που πάει να κλείσει...
Τότε γιατί ήρθες ;

Αν δεν ήρθες για να βοηθήσεις
ν' ανθίσει ένα λουλούδι...
Αν δεν ήρθες να βοηθήσεις
να βουβαθεί ένα γέλιο
να μαραθεί μια χαρά
τότε γιατί ήρθες ;

Αν δεν ήρθες - ω - άνθρωπε -
Ν' ανάψεις μια πυρκαγιά
να σβήσεις μιαν αγάπη
να μαράνεις μιαν ομορφιά
να περιγελάσεις μιαν ασκήμια...
Τότε γιατί ;
Γιατί ήρθες σ' αυτόν τον εξαίσιο
- αυτόν τον απαίσιο -
Κόσμο ;

[ Μενέλαος Λουντέμης, Τα Ποιητικά του, Εκδ. Ελληνικά Γράμματα]

Υ.Γ. Φωτογραφία από tovima.gr

Νίκος Γκάτσος

Στου πικραμένου την αυλή ήλιος δεν ανατέλλει
Μόνο σκουλήκια βγαίνουνε να κοροϊδέψουν τ ' άστρα
Μόνο φυτρώνουν άλογα στις μυρμηγκοφωλιές
Και νυχτερίδες τρών πουλιά και κατουράνε σπέρμα.

Στου πικραμένου την αυλή δε βασιλεύει η νύχτα
Μόνο ξερνάν οι φυλλωσιές ένα ποτάμι δάκρυα
Όταν περνάει ο διάβολος να καβαλήσει τα σκυλιά
Και τα κοράκια κολυμπάν σ' ένα πηγάδι αίμα.

Στου πικραμένου την αυλή το μάτι έχει στερέψει
Εχει παγώσει το μυαλό κι έχει η καρδιά πετρώσει
Κρέμονται σάρκες  βατραχιών στα δόντια της αράχνης
Σκούζουν ακρίδες νηστικές σε βρυκολάκων πόδια.

Στου πικραμένου την αυλήβγαίνει χορτάρι μαύρο
Μόνο ένα βράδυ του Μαγιού πέρασε ένας αγέρας
Ένα περπάτημα ελαφρύ σα σκίρτημα του κάμπου
Ένα φιλί της θάλασσας της αφροστολισμένης.

Κι αν θα διψάσεις για νερό θα στύψουμε ένα σύννεφο
Κι αν θα πεινάσεις για ψωμί θα σφάξουμε ένα αηδόνι
Μόνο καρτέρει μιά στιγμή ν' ανοίξει ο πικροπήγανος
Ν' αστράψει ο μαύρος ουρανός να λουλουδίσει ο φλόμος.

Μα ήταν αγέρας κι έφυγε κορυδαλλός κι εχάθη
Ήταν του Μάη το πρόσωπο του φεγγαριού η ασπράδα
Ένα περπάτημα ελαφρύ σα σκίρτημα του κάμπου
Ένα φιλί της θάλασσας της αφροστολισμένης.

[ Νίκος Γκάτσος, Αμοργός, εκδ. Πατάκη]

William Blake

ΜΙΚΡΗ ΕΥΤΥΧΙΑ

" Όνομα δεν έχω,
 είμαι μια σταλιά!"
"Πώς να σε φωνάζω;"
"Είμαι όλο χαρά.
 Λέγε με χαρά".
"Να 'σαι πάντα μια χαρά,

 όμορφη χαρούλα
 που είσαι μια σταλιά!
 Γλύκα θα σε λέω,
 θα σε λέω χαρά.
  Γέλα μου γλυκά,
 να 'σαι πάντα μια χαρά!"


Μετάφραση : Γιώργος Μπλανας

[ Ουίλιαμ Μπλαίηκ, Τα τραγούδια της αθωότητας, εκδ. Ερατώ]

Παντελής Ροδοστόγλου - Διάφανα Κρίνα

Απ' τ' άπειρο σε σένα

Μέσα από τόσα τραύματα υπάρχω
σαν πέτρα σκοτεινή μες στο νερό.
Στους δρόμους που περπάτησες θέ' να 'ρθω,
το δροσερό χαλάζι των ματιών σου για να πιω.

Με ένα ζευγάρι μάτια φοβισμένα
και με μια αστροφώτιστη αγκαλιά,
πες μου τι θα `μαι αλήθεια εγώ χωρίς εσένα
και σε ποια κόλαση θα ξοδευτώ ξανά;

Μικρό κορίτσι με τα βήματα χαμένα,
τυχαία γόνατα ξεκούρασαν τα οστά μου
μα πάντα θα `ρχομαι απ’ τ’ άπειρο σε σένα
με το χαμόγελό σου στη ματιά μου.

Υ.Γ. Φωτογραφία allaboutmusic.gr

Edgar Allan Poe

 Μόνος

Στα μικράτα μου δεν ήμουν
Όπως ήταν οι άλλοι  δεν έβλεπα
Όπως έβλεπαν οι άλλοι από γνώριμη
Κοιτίδα δεν εκπορεύονταν τα πάθη μου.
Απ' τον ίδιο λίκνο δεν απέκτησα
Τη θλίψη μου την καρδιά μου να υψώσω
Στη χαρά, με τον ίδιο τρόπο δεν μπορούσα
Κι ό,τι αγαπούσα, μόνος το αγαπούσα.
Τότε - στα μικράτα μου, στην αυγή
Μιας τόσο σφοδρής ζωής - γοητεύτηκα
Απ' του καλού και του κακού τα βάθητα
Το μυστήριο που με καθηλώνει:
Απ' το χείμαρρο, ή την κρήνη,
Απ' τον άλικο του βουνού γκρεμό,
Απ' τον ήλιο που γύρω - γύρω με τύλιγε
Με τη χρυσοφόρα χροιά του φθινοπώρου,
Από του ουρανού τον κεραυνό
Πλάι μου καθώς περνούσε φτερωτός,
Απ' τη βροντή και την καταιγίδα,
Και το σύννεφο που σχημάτιζε
(Όταν τα Ουράνια ήταν γλαυκά)
Τον δαίμονα που θωρούσα.

Μετάφραση : ζωη ν νικολοπούλου

[ εντγκαρ αλλαν ποε, ποιήματα, εκδ. Ηριδανός]

Paul Verlaine

   ΟΙ ΡΑΘΥΜΟΙ

  Μπά! Και η μοίρα μας έγινε πεζή.
- Αν θέλετε, πεθαίνουμε μαζί ;
- Σπάνια η πρόταση, ορισμένως.

- Ωραίο το σπάνιο. Λοιπόν εμπρός.
  Ο τόπος ο θαυμάσιος και ο καιρός.
- Χι! Χι! Χι! Απογοητευμένος !

- Ίσως. Αλλά προπάντων εραστής
   άψογος. Ανέκαθεν ιδεαλιστής.
   Να πεθάνουμε τώρα ελάτε.

-  Περσότερο ειρωνεύεστε, θαρρώ,
   παρά όσο κάνετε τον τρυφερό.
   Πάψετε , κύριε, αν αγαπάτε.

    Έτσι το βράδυ κείνο απάνω
    στη χλόη, και στ' άνθη απάνω καθιστοί
    δυό περίεργοι ερωτευμένοι

     αναβάλανε τέτοιο ζηλευτό
     θάνατο , κι απομείνανε γι ' αυτό
   - χί ! χί! χι! - καταγοητευμένοι.


Μετάφραση: Κ.Γ. Καρυωτάκης


[ ΣΑΡΛ ΜΠΩΝΤΛΑΙΡ ΠΩΛ ΒΕΡΛΕΝ, 25+6 Ποιήματα, Εκδ. Στοχαστής]

Υ.Γ. Φωτογραφία wikipedia

Κωνσταντίνος Βήτα - Στέρεο Νόβα

Τα άδεια χέρια

Στην καρδιά μου διαλύονται τα σύννεφα
Κι η προφητεία μένει σιωπηλή
Σαν νύχτα χωρίς τρένα κι αυτοκίνητα
Έγινα αυτό που κάποτε είχες πει
Με άδεια χέρια γυρίζω στον κόσμο
Με τ' όνειρο που έσβησε η ζωή

Μα αν μ' αγαπούσες λίγο
Θα ήταν πιο μικρή η καταστροφή
Πόσο κοστίζει να είσαι νέος
Κι ελεύθερος με αναστολή;

Μ' αυτές τις ενοχές σαν δαχτυλίδια
Με όλους τους νόμους που έχω σπάσει από καιρό
Μια νύχτα μεγαλώνει τα λουλούδια
Και μια βροχή μού πνίγει το θυμό
Με άδεια χέρια γυρίζω στον κόσμο
Με τ' όνειρο  που έσβησε η ζωή

Μα αν μ' αγαπούσες λίγο
Θα ήταν πιο μικρή η καταστροφή
Πόσο κοστίζει να είσαι νέος
Κι ελεύθερος με αναστολή;

Ποίηση: Κωνσταντίνος Βήτα

[ Στέρεο Νόβα, Βιταμίνα τεκ 1997]

Υ.Γ. Φωτογραφία από musicpaper.gr

Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Παλιά πληγή

Βαθιά πληγή, παλιά πληγή

μονάκριβη, δική μου.

Την ξεριζώνω απ' την καρδιά,

φυτρώνει στην αυλή μου.

Ανθίζει καταχείμωνο

που οι φωνές κοπάζουν,

Έχει τη φυλλωσιά πυκνή

και νύχια που χαράζουν.

Αγαπημένα πρόσωπα,

αγαπημένα μάτια.

Έρχονται σαν τα κύματα

κι αφήνουν κατακάθια.

Μαραίνεται απ' το γέλιο μου,

πίνει απ' τα δάκρυά μου.

Έρχεται στις παρέες μου

και κλέβει τη μιλιά μου.

Βαθιά πληγή, παλιά πληγή

πες μου τί να κοιτάξω.

Να μπω σε κόσμο σκοτεινό

ή πάλι ν' αγκαλιάσω;

[ Από τον δίσκο  Βραχνός Προφήτης]

Σώμα που χορεύεις

Άσε το κορμί να πέσει

μες στο παραπήγαδο

που 'χει φίδια πετιμέζι

και βαθύ αντίλαλο.

Σώμα που χορεύεις

κι έχεις οδηγό

μες στα κύτταρά σου

τον κοσμικό παλμό

με τη φιλντισένια μέση

χάραξε να σε χαρώ.

Σαν το στάχυ που λυγίζει

και σηκώνεται ξανά

να 'ρχεσαι και να μας φεύγεις

μια στο χώμα, μια ψηλά.

Δάχτυλα σαν καντηλάκια

φτερουγίζουν γύρω μας,

στις γωνιές και στα πλακάκια.

Όλους να μας αγαπάς.

[ Από τον δίσκο Της αγάπης γερακάρης]

Γιώργος - Ίκαρος Μπαμπασάκης

  Η έννοια της ταχύτητας


Ποτέ δεν σταμάτησε
Ποτέ δεν θα σταματήσει
Οι ράγες ήσαν εκεί απ’ την αρχή
Κι αυτός, δεσμώτης του ιλίγγου

Ο μηχανοδηγός να παίζει φυσαρμόνικα
Ο ήλιος να γέρνει πορφυρός πάνω απ’ το λόφο
Οι εύμορφες να λούζονται στη λίμνη
Κι αυτός να θρηνωδεί με μαντολίνο

Το τρένο να τρέχει τρίζοντας
Η τρέλα να τρίζει τρίμματα
Οι μεντεσέδες βγήκαν απ’ τις θύρες
Όλα αλλάζουν άλαλα

Υ.Γ. φωτογραφία από fractalart.gr

Μίλτος Σαχτούρης

Η αγρυπνία

Όλοι κοιμούνται

κι εγώ ξαγρυπνώ

περνώ σε χρυσή κλωστή

ασημένια φεγγάρια

και περιμένω να ξημερώσει

για να γεννηθεί

ένας νέος θεός

μες στην καρδιά μου

την παγωμένη

από άγρια φαντάσματα

και τη μαύρη πίκρα.

Οι Απομείναντες

Όμως υπάρχουν ακόμα

λίγοι άνθρωποι

που δεν είναι κόλαση

η ζωή τους

υπάρχει το μικρό πουλί ο κιτρινολαίμης

η Fraülein Ramser

και πάντοτε του ήλιου οι απομείναντες

οι ερωτευμένοι με ήλιο ή με φεγγάρι

ψάξε καλά

βρες τους, Ποιητή!

κατάγραψέ τους προσεχτικά

γιατί όσο παν και λιγοστεύουν

λιγοστεύουν

Υ.Γ. φωτογραφία από poiein.gr

Γιώργος Σαραντάρης

Άγουρη αγάπη
 
Άγουρη αγάπη με κομμένα χείλια / Δροσιά στην άνοιξη δοσμένη /
Σε φύλαξα σε φίλησα σε είδα / Δώσ' μου το χέρι σου να σε φιλήσω
ακόμα / Και μη ντραπείς μην κοκκινίζεις / Το ποτήρι γεμάτο κρασί
έλα να χύσουμε / Σε άλλη μέθη να γιορτάσουμε τα δάχτυλα /
Που πρωτοαντικρύστηκαν / Τα μάτια τα στόματα που δεν μιλάνε πια /
Όταν στην επαφή ταιριάζουν / Κι ανεβαίνουν της ηδονής τη θάλασσα /
Χειροκροτούν πάνω στον πόνο της αγάπης

( 27/2/1940)



Ο ύπνος μαθαίνει στη ζωή / Τον αληθινό δρόμο / Τη γραμμή που φέρνει
στο φως / Στο υποσχόμενο πλήρωμα / Στο χώρο της γοητείας / Της δόξας /
Είναι η σοβαρή πορεία / Της συνείδησης / Το άνοιγμα προς τα ύψη /
Προς το ανάλαφρο πέταμα / Και τυχαίνει στο σώμα / Που ακόμα βαραίνει


[ Οδός Πανός τ.χ. 144, Απρίλιος -Ιούνιος 2009, σελ.  36 -37]

Nick Cave

Αρμένισμα

Λύσε τα καράβια σου γύρω μου ν' αρμενίσουν
Άσε τις γέφυρες σου να γκρεμίσουν, να καούν
Γράφουμε οι δύο μας ιστορία, μικρή μου
Κάθε φορά που γυροφέρνεις τη ζωή μου

Έλα και άσε τα σκυλιά σου να μου ορμήξουν
Αφέσου με τα μέλη χαλαρά
Είσαι ένα μυστήριο, μικρή μου
Κάθε φορά που γυροφέρνεις τη ζωή μου

Όλη τη νύχτα στρώσαμε κουβέντα
Κι ορίσαμε ήθος και ηθική
Μα αρκεί κάθε φορά η αγκαλιά σου
Τρέμουν τα πάντα και σωριάζονται μπροστά σου

Λύσε τα καράβια σου γύρω μου ν' αρμενίσουν
Άσε τις γέφυρες σου να γκρεμίσουν, να καούν
Γράφουμε οι δύο μας ιστορία, μικρή μου
Κάθε φορά που γυροφέρνεις τη ζωή μου

Τώρα το πρόσωπό σου σκοτεινιάζει
Γιατι το ξέρεις, έφτασε η στιγμή
Που πρέπει να σου πάρω τα φτερά
Κι εσύ μονάχη να πετάξεις μακριά

Λύσε τα καράβια σου γύρω μου ν' αρμενίσουν
Άσε τις γέφυρες σου να γκρεμίσουν, να καούν
Γράφουμε οι δύο μας ιστορία, μικρή μου
Κάθε φορά που γυροφέρνεις τη ζωή μου


Έλα και άσε τα σκυλιά σου να μου ορμήξουν
Αφέσου με τα μέλη χαλαρά
Είσαι ένα μυστήριο, μικρή μου
Κάθε φορά που γυροφέρνεις τη ζωή μου


The ship song

 
 Come sail your ships around me
And burn your bridges down
We make a little history, baby
Every time you come around

Come loose your dogs upon me
And let your hair hang down
You are a little mystery to me
Every time you come around

We talk about it all night long
We define our moral ground
But when I crawl into your arms
Everything, it comes tumbling down

Come sail your ships around me
And burn your bridges down
We make a little history, baby
Every time you come around

Your face has fallen sad now
For you know the time is nigh
When I must remove your wings
And you, you must try to fly

Come sail your ships around me
And burn your bridges down
We make a little history, baby
Every time you come around

Come loose your dogs upon me
And let your hair hang down
You are a little mystery to me
Every time you come around


Μτάφραση: Σοφία Νικολαϊδου

[Μπαλάντες για φόνους και άλλα τραγούδια, Κέδρος]

Μανόλης Αναγνωστάκης

Τώρα πια μιλάμε χωρίς αυταπάτες, χωρίς ηθικο-
λογικές προκαταλήψεις, χωρίς καμιά επιταγή άνω-
θεν ευθύνης - για μια σκέτη αξιοπρέπεια.
Στην οριζοντίωση της εποχής μας να κρατήσουμε
όρθιες ισχνές καλαμιές. Είναι ο πιο αχάριστος και συγχρό-
νως γελοίος - για τους άλλους - αγώνας, γιατί είναι δύσκολο
να φανταστείς τον Δόν Κιχώτη ψύχραιμο, υπολογιστικό,
χωρίς αισθηματολογίες, να γνωρίζει ότι οι ανεμόμυλοι
είναι πραγματικοί και μολοναύτα να τους πολεμά.
Μιλάμε χωρίς ιδιοτέλεια, χωρίς μίσος, χωρίς καν μαχητικότητα.
Επαρχιακοί θεατρίνοι μπροστά σε μιάν άδεια αίθουσα χωρίς
χειροκροτήματα.
  Ο μεγαλύτερος κίνδυνος: ο πειρασμός της έπαρσης,
της περιφρόνησης των πρώην φίλων, των επιδεικτικών χειρονομιών
 αηδίας.
   Η μάχη να δίνεται μετά την αηδία και την επίγνωση
 της ματαιότητας - μη συναντηθείς σε καμιά παρακαμπτήριο μαζί τους.

[ Μανόλης Αναγνωστάκης, Το περιθώριο '68 - ' 69, στιγμή]
Υ.Γ. Φωτογραφία από το poiein.gr

Patti Smith

ΆΓΡΙΑ ΦΥΛΛΑ

Άγρια φύλλα πέφτουν
Πέφτουν στο έδαφος
Κάθε φύλλο μια στιγμή
Που θα φοράμε όλοι
Στον άμετρο χρόνο
Και άγρια φύλλα πέφτουν
Πέφτουν στο έδαφος

Κάθε λέξη που έχει ειπωθεί
Κάθε λέξη που έχει αποφανθεί
Κάθε ξόρκι που έχει σπάσει
Κάθε χρυσή πράξη
Όλα τα μέρη όπου παίζουμε
Δεμένα σαν το καλάμι
Και άγρια φύλλα πέφτουν
Άγρια άγρια φύλλα

Τα πνεύματα που μνημονεύονται
Οι μύθοι που έχουν απογυμνωθεί
Όλα όσα έχουμε περάσει
Και τα χρώματα που έχουμε φορέσει
Κάθε χάσμα όπου έχουμε μπεί
Κάθε ιστορία που έχουμε υφάνει
Και άγρια φύλλα πέφτουν
Πέφτουν στο έδαφος

Καθώς η φωτιά καίει
Καθώς η φλόγα αναφλέγεται
Όλες οι στιγμές στρέφονται
Στη θυελλώδη λάμψη

Ταραχή
Και πίστη
Το πήγαινε και το έλα
Άγρια άγρια φύλλα

Μετάφραση: Αλέξης Καλοφωλιάς

[ Patti Smith - Πάτι και Ρόμπερτ, Κέδρος]

Αλέξανδρος Βούλγαρης - the boy

Δαγκωματιά

Πέρα από την πόρτα μου υπάρχει ένα σκυλί .
Δεν μπορώ να φύγω .Δεν μπορείς να 'ρθεις και συ.
Και όσο και αν περνάει όλη μου η ζωή λέω κύριε σκύλε ο μόνος φίλος μου είσαι 'συ.

Οι τοίχοι ξεφλουδίζουνε . Το σπίτι αυτό γερνά .
Λέω να φωνάξω μα δεν έχω πια λαλιά .
Και όσο και αν φοβάμαι την δαγκωματιά πιο πολύ φοβάμαι την ελευθεριά .

Μιλούσα στον εαυτό μου. Έλεγα «καλημέρα», «γεια».
Μα και με αυτόνε τώρα δεν τα βρίσκουμε καλά .
Και μόνο η ανάσα σου είναι πια ζωντανή σε αυτό το μαυσωλείο που λέγεται ζωή.

Πέρα από την πόρτα μου υπάρχει ένα σκυλί .
Δεν μπορώ να φύγω .Δεν υπάρχει διαφυγή.
Και όσο και αν φοβάμαι την δαγκωματιά πιο πολύ φοβάμαι την ελευθεριά .

 

 

Κουστουμάκι (2010) 

Φωτογραφία από lifo

Π.Ε . Δημητριάδης - Κόρε Ύδρο

 


ΛΥΚΕΙΑΚΟΙ ΦΙΛΟΙ

Ατελείς φίλους
άφησα πίσω,
του γέλιου επιβήτορες,
στυγνούς βαθμοθήρες,
του χιλιάρικου κλάψες,
της τάξης γλοιώδεις, χυδαίους τηρητές,
προβλέψιμους Πέρσες,
δεινόσαυρους, ψεύτες,
υποκριτές.

Τους άφησα πίσω,
απ' το φθόνο φθαρμένους,
με κάβουρια στις τσέπες,
νέους-γέρους, φτωχούς,
κορεσμένους.

[ Π.Ε. Δημητριάδης, Ξεκαθάρισμα Λογαριασμών, Εξώστης]
Υ.Γ. Φωτογραφία από fridge.gr

Παύλος Σιδηρόπουλος

Το βιβλίο των ηρώων

Στο βιβλίο των ηρώων του τρόμου
βρήκα τις φάτσες που ζητούσες χθες
ζαρωμένος στη γωνιά του δρόμου
περνάς τις μέρες σου με προσευχές

Ένοχος για κάποια αιτία
που δεν την έμαθες ποτέ
πες μας ρε φίλε ποιός Θεός σ' ορίζει;
Ποιός σε γεμίζει μ' ενοχές;

Μεσ' απ' τ' αντερά σου σκούζει τ' όρνιο
που σου τρώει τα σωθικά
του Χριστού φοράει το χιτώνιο
και έχει το πρόσωπο του Μαρξ

Εχει φροϋδικές ρυτίδες
και τα νύχια του γαμψά
τα χίλια πρόσωπα που σου 'χει δώσει
είναι της Μέδουσας χτικιά

Amy Winehouse

Love is a losing game

For you I was a flame
Love is a losing game
Five story fire as you came
Love is a losing game

One I wish I never played
Oh, what a mess we made
And now the final frame
Love is a losing game

Played out by the band
Love is a losing hand
More than I could stand
Love is a losing hand

Self professed profound
Till the chips were down
Know you're a gambling man
Love is a losing hand

Though I battle blind
Love is a fate resigned
Memories mar my mind
Love is a fate resigned

Over futile odds
And laughed at by the Gods
And now the final frame
Love is a losing game

Μαρία Πολυδούρη

Κοντά σου

Κοντά σου δεν αχούν άγρια οι ανέμοι.
Κοντά σου είναι η γαλήνη και το φως.
Στου νου μας τη χρυσόβεργην ανέμη
ο ρόδινος τυλιέται στοχασμός.

Κοντά σου η σιγαλιά σα γέλιο μοιάζει
που αντιφεγγίζουν μάτια τρυφερά,
κι αν κάποτε μιλάμε, αναφτεριάζει,
πλάι μας κάπου η άνεργη χαρά.


Κοντά σου η θλίψη ανθίζει σα λουλούδι
κι ανύποπτα περνά μέσ' τη ζωή.
Κοντά σου όλα γλυκά κι όλα σα χνούδι,
σα χάδι , σα δροσούλα, σαν πνοή


Υ.Γ. φωτογραφία από τη lifo

Μαρία Σερβάκη

Σαν πλάσμα των ονείρων μου που ήταν ήρθε και
                                      στάθηκε μπροστά μου ακόμα μια φορά

Αυτός ο
Διαπραγματευτής

Των υδάτων των πουλιών των θεών των ουρανών

Γύρισε πάλι κοντά μου η μητέρα μου η νύχτα, φώναξε

Το βλέμμα του μόλις που με κρατούσε στη ζωή

Ο θάνατος δεν είναι παρά ένα υπερβόρειο χαμόγελο
Είπε

Κι έγινε νύχτα

[ Μαρία Σερβάκη, Ο Οδοιπόρος, Εκάτη]

Διονύσης Καψάλης

ΠΗΓΑΙΝΟΕΡΧΕΣΑΙ όλη τη νύχτα,
αγαπημένο φάντασμα, και σέρνεις
βήματα φόβου στις σαθρές σανίδες
πηγαινοέρχεσαι, στιγμή δεν σταματάς,
κι ακούω το φριχτό λαχάνιασμά σου,
το στήθος σου που βράζει απ' το τσιγάρο
και κάποτε τα βογκητά σου, το πρωί
βρίσκω φλυτζάνια του καφέ, ποτήρια,
εφημερίδες ανοιγμένες, προσευχές
αναρτημένες σ' όλες τις γωνίες,
τασάκια μ' αποτσίγαρα, ξινίλα
φόβου και λησμονιάς σ' όλο το σπίτι.

Δεν ξέρω ποιος ο πλάστης σου, δεν είπες
αν πήρες απ' το μοίρασμα της ηδονής
ή μήπως απ' το κύρος του θανάτου.
Ανηφορίζοντας τον ύπνο προς το φως
αντίκρισα το χάλασμα του κόσμου.

[ Διονύσης Καψάλης, Ο κρότος του χρόνου, Άγρα]

Charles Bukowski

Βγαίνω απ' το δωμάτιο
του πόνου στον καυτό
ήλιο


ε, δεν είσαι νεκρός, μια χαρά τα πας,
πολύ καλά τα πας,
τι κάθεσαι και λες πως θα τα παρατήσεις ;

ένιωθες τόσο άρρωστος
νόμιζες  πως θα τα κακαρώσεις
κι απλά αυτό που έκανες,
κι η αλήθεια αυτό που έκανες
ήταν πως φόρτωσες ξανά μπαταρίες.


στην πάντα τώρα όλοι!
ξεχύνεσαι και πάλι στις σιδηροτροχιές
σαν ατμομηχανή που σέρνει ενενήντα
χιλιάδες άγραφα ποιήματα
κι είναι όλα δικά σου
και κοπανιούνται στις ράγες
ενίοτε, περνώντας
μέσα από ζοφερές σύρραγες
για να βγουν ξανά μουγκρίζοντας στο φως!

ποιος διάολε είπε
πως δεν τον είχες πια μέσα σου;

εσύ το είπες.

ο μηχανικός

που τώρα νιώθει
καινούριο κύμα
ελπίδας και δύναμης
και που χαμογελάει σαν τρελός
στη σκέψη
αυτής της θεσπέσιας
ολοκαίνουριας
ημέρας.

Μετάφραση : Σώτη Τριανταφύλλου

[ Charles Bukowski, Να περιφέρεσαι στην τρέλα, εκδ. Ηλέκτρα]

Jim Morrison

Σημειώσεις για την όραση

Τα μάτια είναι τα γεννητικά όργανα της αντίληψης
και έχουν κι' αυτά εγκαθιδρύσει μια τυραννία.
Έχουν υφαρπάξει την εξουσία των άλλων αισθήσεων.
Το σώμα γίνεται ένας λεπτός αδέξιος μίσχος για να
υποβοηθήσει τα μάτια στις περιπολίες τους.


Μεταμόρφωση. Ένα αντικείμενο αποκόβεται απ' το
όνομά του, τις συνήθειες και τους δεσμούς του. Έτσι
αποσπασμένο γίνεται το πράγμα καθαυτό και γι' αυτό.
Όταν αυτός ο διαμελισμός πετυχαίνεται τελικά πάνω
σε μιά απλή ύπαρξη, τότε το αντικείμενο είναι ελεύθερο
να μεταμορφωθεί ατελείωτα σ' οτιδήποτε.


Όλα είναι αόριστα και συγκεχυμένα. Το δέρμα πρίζεται
και δεν ξεχωρίζονται πια τα μέλη του σώματος.
Ορμάει ένας θόρυβος από απειλητικές κοροϊδευτικές
 μονότονες φωνές.
Είναι ο φόβος και μαζί η γοητεία
του να σε καταπίνουν.

Μετάφραση: Αντώνης Εμμανουήλ

[ Jim Morrison, Σημειώσεις για την όραση, Ερατώ]

Szymborska Wislawa - Σιμπόρσκα Βισουάβα

Ουτοπία

Ένα νησί όπου όλα ξεκαθαρίζουν.

Εδώ μπορείς να σταθείς πάνω στο σταθερό
 έδαφος της απόδειξης.

Εδώ δεν υπάρχουν προοπτικές άλλες εκτός
  από εκείνη της άφιξης.

Οι θάμνοι δικαίως στενάζουν κάτω
  απ' το βάρος των απαντήσεων.

Εδώ μεγαλώνει το δέντρο της Σωστής Εικασίας
με τα κλαδιά του ξέμπλεκα από αμνημόνευτους χρόνους.

Το μεθυστικό απλό δέντρο της Κατανόησης
βλασταίνει κοντά στην πηγή που την αποκαλούν
  Είναι πραγματικά τόσο Γάργαρη.

Όσο πιο βαθιά στο δάσος τόσο πιο πλατιά
  ξανοίγεται η κοιλάδα του Προφανούς.

Αν εκδηλωθεί αμφιβολία, αμέσως διασκορπίζεται
 απ' τον άνεμο.

Η Ηχώ χωρίς κλήση διεγείρεται ν' ακουστεί
κι ανυπόμονα εξηγεί τα μυστικά Των Κόσμων.

Δεξιά μιά σπηλιά όπου αναπαύεται
η Λογική

Αριστερά η λίμνη
   της βαθιάς Πεποίθησης.
Η αλήθεια ξεκολλάει απ' τον βυθό κι απαλά
 φτάνει στην επιφάνεια

Δεσπόζοντας στην κοιλάδα εντοπίζεται
 η Ακλόνητη Βεβαιότητα
Από την κορφή της ξεπροβάλλει
 ο πυρήνας του προβλήματος.

Παρά τα όσα θέλγητρα το νησί είναι
  ακατοίκητο,
κι οι αδύνατες πατημασιές που διακρίνουμε
 σ' όλη την ακτή
οδηγούν χωρίς εξαίρεση προς τη θάλασσα.

Σα να ήταν η θάλασσα ένας τόπος για αναχώρηση
και μιά κατάδυση σ'ένα βάθος χωρίς επιστροφή.

Μιας ζωής ανεξιχνίαστης.

Μετάφραση: Βασίλης Καραβίτης


[ Βισουάβα Σιμπόρσκα, Μια ποιητική διαδρομή, Εκδ. Σοκολη]

Anne Carson

Λίγα λόγια για τον ηδονισμό

Η ομορφιά με κάνει ανήμπορη. Δεν με νοιάζει πια το γιατί,
το μόνο που θέλω είναι να φύγω. Όταν κοιτάζω την πόλη
του Παρισιού λαχταράω να τυλίξω τα πόδια μου γύρω της.
Όταν σε παρατηρώ να χορεύεις υπάρχει μια άκαρδη απε-
ραντοσύνη που μοιάζει με ναυτικό σε γαλήνια θάλασσα.
Επιθυμίες στρογγυλές σαν ροδάκινα ανθίζουν μέσα μου όλη
νύχτα, δεν μαζεύω πια ό,τι πέφτει.

Μετάφραση : Χάρης Βλαβιανός

[ Anne Carson, λίγα λόγια, Πατάκης]
Υ.Γ. Από το blog της κ. Μαρίας Ξυλούρη : Portrait of Anne Carson by Graeme Mitchell

Γιώργος Μαρκόπουλος

Οι κλειστές μπλούζες
είναι για να κρύβουν τις σκοτεινές αραχνιασμένες τρύπες
που άφησαν οι αόρατες σφαίρες μες στα σπλάχνα μας
στα παιδικά μας χρόνια.



Οι λύκοι

Οι λύκοι δεν κατοικούν στα βουνά.

Τριγυρνάνε στις πόλεις την άνοιξη
ανάμεσα στο αμέριμνο πλήθος.

Οι λύκοι σε παρακολουθούν τα βράδια που είσαι μόνη.

Μην τρομάξεις, ποτέ δεν θα τους δεις.

Όμως όταν γυρνάς " πιωμένη την αγάπη"
σκέψου μια στιγμή τους λύκους.

Όχι για τίποτα άλλο,
αλλά γιατί δεν πρόκειται,
γιατί ποτέ δεν πρόκειται να τους πάρεις είδηση στο διάβα σου.

Επιλογή
[ Γιώργος Μαρκόπουλος, Ποιήματα 1968-2010, Κέδρος]
Φωτογραφία από frear.gr

Emily Dickinson

[1242]

Για ν' αποδράσουν απ' τη μνήμη
Θα πετούσανε πολλοί από εμάς
Αν είχαμε Φτερά
Με πιο αργούς ρυθμούς εξοικιωμένα
Έκπληκτα τα πουλιά θα παρακολουθούσαν
Την έντρομη Καρότσα
Ανθρώπων που δραπέτευσαν
Απ' τον ανθρώπων νού



[ 1563]

Με την συνήθη αντίληψη και τα Μισάλογα
Η ανθρώπινη καρδιά δεν αφουγκράζεται
Τίποτα-
Κι αυτό το "Τίποτα" είναι η δύναμη
Που ανανεώνει τον κόσμο-

[1765]

Όλα όσα υπάρχουν είναι Αγάπη,
Αυτό μόνο γνωρίζουμε γι' αυτήν
Και αρκεί, έπρεπε να ' ναι το φορτίο
Ανάλογο με την υποδοχή.

[1095]

Γι' αυτόν που τα Πρωινά μετρούν για Νύχτες,
Τι πρέπει να ' ναι - τα Μεσάνυχτα!

Μετάφραση : Έλλη Συναδινού

[ Emily Dickinson, Το ανεξάντλητα σημαινον, Ιδεόγραμμα]

Joyce Mansour

Τη νύχτα είμαι το αλάνι στου εγκεφάλου τη χώρα
τεντωμένο επάνω σε φεγγάρι από μπετόν
η ψυχή μου  ανασαίνει δαμασμένη απ' τον άνεμο
και τη μεγάλη μουσική των μισότρελων
που μασάνε άχυρα από φεγγαρίσιο μέταλλο
και πετούνε και πετούν και πέφτουν
στο κεφάλι μου
αμολημένοι
χορεύω το χορό της χαοσύνης
πάνω στης μεγαλομανίας χορεύω το άσπρο χιόνι
ένα πίσω απ' το παράθυρο σου εσύ
ζαχαρωμένη από λύσσα
λεκιάζεις των ονείρων σου το στρώμα
περιμένοντας με

Απόδοση:
Έκτωρ Κακναβάτος

[ Κραυγές Σπαράγματα Όρνια, εκδόσεις Άγρα- 1994]

Dylan Thomas

Σε μιαν επέτειο γάμου


Ανοιγμένος ο ουρανός
Σ' αυτή την κουρελιασμένη επέτειο δύο πλασμάτων
Που βάδισαν για τρία χρόνια αρμονικά
Στους μεγάλους δρόμους των όρκων τους.

Τώρα η αγάπη τους χαμένη
Κι η αγάπη και τα πάθη της μουγκρίζουν αλυσοδεμένα
Από κάθε αλήθεια και κρατήρα
Σύννεφα κουβαλώντας ο θάνατος το σπιτικό τους.

Αργά πολύ στην αργοπορημένη βροχή
Σμίγουν αυτοί που χώρισε η αγάπη τους
Τα παράθυρα χύνονται στην καρδιά τους
Κι οι πόρτες καίγονται στο μυαλό τους


[ Κι ο θάνατος δεν θα ' χει εξουσία, Ελεύθερος Τύπος]

Νικήτας Κλιντ 69 Raps

 Κιούμπρικ

Φάμπρικες! οχήματα! χρήματα!

Βοσκάω μέσ' στο Ροζγουέλ

Είμαι από χωριό, δεν είμαι `γώ
Το σκάω σκέτο όμως  δεν

Πίνω από μικρός, δεν είμαι `δω
Στρατόπεδο όλη η χώρα

Γκουαντάναμο  πρωθυπουργό
Φωνάζουν τα σκυλιά σου μα δεν τα `χω τα όπλα εγώ
Ανοίγω το ψυγείο για να φύγω, να βγω

Και να πάρω μια ανάσα- Λάσκα
Έχω κι αίμα στη φάτσα- Σάλτσα,

Λας Βέγκας, σκυλάδικο η βάρκα
Κουκαράτσα του Κάφκα

Μένω σε γιάφκα
Από `δω `ναι οι πουτάνες κι από `κει `ναι η πιάτσα
Είδες το τυρί, είδες το χαρτί μα δεν είδες τη φάκα
Είναι τίγκα η pinata-  Σπάσ' τα
Τα μπουζούκια βαράνε την intifada-Κάφ'τα
Παρακράτος η μάκα, κολυμπάνε τα κακά

Για να φάνε τα πάντα
Σκοπευτής στην ταράτσα, σουλάτσα
Σκατό στην κάλτσα

Για την κυράτσα και το μαλάκα
Κάνε μου τράκα

Μια ατάκα για την ατάκα

Τάχα μου , τάχα

Να `χα μονάχα λίγο αγάπη και χρόνο και λίγα φράγκα...

Αφροδίτες

Κοίτα τους όγκους τους αδούλευτους
Χωρίς βαρύτητα αρχιτεκτονική
Δε συγκρατούν τους δορυφόρους τους
Που έχουν απρόβλεπτη τροχιά χαοτική
Κυματοθραύστες κατοικούμενοι
Μπλόκα σε ανθρωποθάλασσες
Την ομορφιά σου αναδυόμενη
Χωρίς αντάλλαγμα τη χάρισες
Σε οποίον αντέχει την νομοτέλεια
Πως υποκύπτουν μονάχα στο νερό
Το αληθινό και η εντέλεια
Στον ανεξέλεγκτο και χείμαρρο καιρό.

Λαξεύονται από το νερό- μέρες και νύχτες
Και περπατάνε στον αφρό - οι Αφροδίτες
Τις φυλακίζουν στο βυθό -μέρες και νύχτες
Μα είναι το φως το φανερό -  οι Αφροδίτες
Γνωρίζουν ακρωτηριασμό- μέρες και νύχτες
Ολόκληρες χωρίς αρμό- οι Αφροδίτες
Δίχως να αλλάξουνε πλευρό- μέρες και νύχτες
Χαμογελούν στον πειρασμό- οι Αφροδιτες

Κυλάω στους δρόμους τους παράλληλους
Που συναντιόνται σε κόμβους νοερούς
Σαν τις σκιές πάνω στους άσπιλους
Και συμπαγείς παλλόμενους μηρούς
Οι αλλαγές έρχονται απρόσκλητες
Όμως το νιόφερτο χρωστάει μιαν αρχή
Απρόβλεπτες και νεοφώτιστες
Καμία δεν έχει παρθενογεννηθεί

 [ Νικήτας Κλιντ, 69 raps]

Arthur Rimbaud

ΠΟΛΗ

   Είμαι ένας εφήμερος και διόλου υπερβολικά δυσαρεστημένος πολίτης μιάς
μεγαλούπολης που νομίζουν μοντέρνα επειδή απόφυγαν κάθε γνωστό γούστο
στην επίπλωση και στο εξωτερικό των σπιτιών τόσο καλά όσο και στο πολεοδο-
μικό σχέδιο. Εδώ δεν θα προσέξετε τα ίχνη κανενός μνημείου πρόληψης. Η ηθι-
κή και η γλώσσα περιορίστηκαν στην πιο απλή τους έκφραση, επιτέλους! Αυτά
τα εκατομμύρια των ανθρώπων που δεν αισθάνονται την ανάγκη να γνωρίζουν
τον εαυτό τους οργανώνουν τόσο ομοιόμορφα την ανατροφή, το επάγγελμα και
τα γεράματά τους, έτσι που η ζωή τους πρέπει να κρατά πολύ λιγότερο απ' όσο
βρίσκει μια στατιστική για τους λαούς της ηπείρου. Κι ακόμα σαν να βλέπω
από το παράθυρό μου, καινούρια σκιάχτρα να κυλούν ανάμεσα απ' την πυκνή
και αιώνια καπνιά του κάρβουνου, - η σκιά μας των δασών, η καλοκαιρινή νύ-
χτα μας- νέες Εριννύες, μπροστά στο εξοχικό μου σπίτι που είναι η πατρίδα μου
και όλη μου η καρδιά αφού όλα εδώ μοιάζου σ' αυτό, - το Θάνατο χωρίς κλά-
ματα, δραστήρια κόρη και υπηρέτρια μας, μια Αγάπη απελπισμένη, και ένα
όμορφο Έγκλημα που ουρλιάζει μέσα στη λάσπη του δρόμου.

[ Ρεμπώ, 20 πεζά ποιήματα, Ίκαρος]

Θάνος Σταθόπουλος

Είναι όσοι αγάπησαν . Αθόρυβα
μπαινοβγαίνουν στα δωμάτια,
αλλάζουν ρούχα, κλείνουν τις
πόρτες, ανοίγουν τις πόρτες,
μπαίνουν στα αυτοκίνητα,
σχηματίζουν αριθμούς στο τηλέφωνο
και το κλείνουν, αποφασίζουν και ακούνε τη φωνή,
πάντα μπροστά σε κάποιο παράθυρο, δεν ξέρουν τι να πούν,
βγαίνουν στο μπαλκόνι, κατεβαίνουν στο δρόμο, αγοράζουν τσιγάρα
ανεβαίνουν στο δωμάτιο, αλλάζουν ρούχα, βλέπουν τηλεόραση, φεύγουν,
πάνε συχνά σινεμά, πίνουν, τρώνε στα καλύτερα ρεστοράν της πόλης,
ψωνίζουν, δεν ξέρουν που ξυπνάνε, ξυπνάνε χάλια, - όσοι αγάπησαν.

[ Θέμα για άγνωστο επισκέπτη, Ερατώ, 1985]

Είναι όσοι αγάπησαν. Αθόρυβα μπαινοβγαίνουν στα δωμάτια, αλλάζουν ρούχα, κλείνουν τις πόρτες, ανοίγουν τις πόρτες, μπαίνουν στ' αυτοκίνητα, σχηματίζουν αριθμούς στο τηλέφωνο και το κλείνουν, αποφασίζουν και ακούνε τη φωνή, πάντα μπροστά σε κάποιο παράθυρο, δεν ξέρουν τι να πουν, βγαίνουν στο μπαλκόνι, κατεβαίνουν στον δρόμο, αγοράζουν τσιγάρα, ανεβαίνουν στο δωμάτιο, αλλάζουν ρούχα, βλέπουν τηλεόραση, φεύγουν, πάνε συχνά σινεμά, πίνουν, τρώνε στα καλύτερα ρεστοράν της πόλης, ψωνίζουν, δεν ξέρουν πού ξυπνάνε, ξυπνάνε χάλια Πηγή: www.lifo.gr

Λούλα Αναγνωστάκη

Ένας ξένος στο μπαρ


Ο άνθρωπος αυτός δε μου ανήκει.
Κάθεται στη γωνιά του μπάρ και κοιτάει τον τραγουδιστή.
Τα μάτια του έχουν δει τις πόλεις που ονειρεύτηκα
τα χέρια του μοιάζουν τα χέρια εκείνων που αγάπησα
κάποτε,
τα χέρια του μοιάζουν τα χέρια εκείνων που έχω πια
χάσει.
Κάποτε γράφαμε ποιήματα, διαβάσαμε τα ίδια βιβλία,
με την ίδια μυστική σημαία πολεμήσαμε τους φασίστες.

Τώρα μές στη σιωπή κοιτάμε κατά τη θάλασσα.
Παντού η θάλασσα είναι ίδια, θλιβερή κι αφιλόξενη,
με τα μεγάλα φύκια της και τα ήσυχα νερά.

Ο άνθρωπος αυτός δε μου ανήκει.
Τα χέρια του, το στόμα, τα μαλλιά του είναι ξένα.
Κάθεται στη γωνιά του μπάρ και κοιτάει τον τραγουδι-
στή:
Ποτέ δε θα γυρίσει σε μένα ν' ατενίσει τον εαυτό του.

[ Ντίνος Χριστιανόπουλος, Εντευκτήριο II, Ιανός, 2007]
φωτογραφία από τη lifo.