Παύλος Παυλίδης
Έλα επιτέλους και πες στη λύπη
να μην χτυπάει την πόρτα μου πια.
Πες της απλά έφυγε, λείπει,
εδώ δε μένει κανένας πια.
Έλα φεγγάρι στην αγκαλιά μου
πάνω σου βλέπω το φως της μέρας.
Έστω για λίγο μείνε κοντά μου
πάλι φυσάει ζεστός αέρας…
Πες της πως πήγα σε κάποια χώρα
που τα ρολόγια δεν έχουν δείκτες
και όλες οι ώρες σημαίνουν τώρα
βάλτε φωτιά κάψτε τις νύχτες…
Αυτά εδώ είναι τα δόντια
που είχε σπάσει του Δαυίδ η πέτρα.
Μοιάζουν με πέτρες, για δαχτυλίδια
καν’ τα ό,τι θέλεις, καν’ τα στολίδια.
Πέτρινα τείχη θα ταξιδέψω,
θ’ ακολουθήσω την τροχιά της σφαίρας.
Πέτρινα τείχη κάπου εκεί έξω,
πάλι φυσάει ζεστός αέρας…
Ο ΚΗΠΟΥΡΟΣ
Μέσα στον κήπο της δικιάς μου μοναξιάς
κάτι πουλιά πετούν πάνω απ’ τη στάχτη
που άφησε πίσω του όταν έφυγε ο νοτιάς και
μου τραγουδάνε “η αγάπη θα `ρθει, θα `ρθει…”.
Μέσα στους τοίχους της μικρής μου φυλακής
κάποιος διαβάζει της παλάμης μου το χάρτη
βλέπει τους δρόμους της χαμένης μου ζωής και
μου τραγουδάει “η αγάπη θα `ρθει, θα `ρθει…”.
Θα `ρθει, ένα απόγευμα ζεστό,
θα μπει στον κήπο αυτό
όλο το φως που υπάρχει…
Θα `ρθει, μ’ ένα ποδήλατο λευκό,
θα κοιταχτεί μέσ’ στο νερό
και θα ρωτάει να μάθει…
Πότε γέμισε ο κήπος με πουλιά,
πόσο είχε λείψει εκεί μακριά
ποιος τα φροντίζει τ’ άνθη…;
Μέσα στον κήπο της δικιάς μου μοναξιάς
κάτι παιδιά που γκρέμισαν το φράχτη
μου `παν σε είδαν πάλι απ’ έξω να περνάς και
έπειτα είπαν “η αγάπη θα `ρθει, θα `ρθει…”.
Θα `ρθει, ένα απόγευμα ζεστό,
θα μπει στον κήπο αυτό
όλο το φως που υπάρχει…
Θα `ρθει, μ’ ένα ποδήλατο λευκό,
θα κοιταχτεί μέσ’ στο νερό
και θα ρωτάει να μάθει…
Πότε γέμισε ο κήπος με πουλιά,
πόσο είχε λείψει εκεί μακριά
ποιος τα φροντίζει τ’ άνθη…;
Μέσα στους τοίχους της μικρής μου φυλακής
κάποιος διαβάζει της παλάμης μου το χάρτη,
βλέπει τους δρόμους της χαμένης μου ζωής και
μου τραγουδάει “η αγάπη θα `ρθει, θα `ρθει…”.
