Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Παλιά πληγή

Βαθιά πληγή, παλιά πληγή

μονάκριβη, δική μου.

Την ξεριζώνω απ' την καρδιά,

φυτρώνει στην αυλή μου.

Ανθίζει καταχείμωνο

που οι φωνές κοπάζουν,

Έχει τη φυλλωσιά πυκνή

και νύχια που χαράζουν.

Αγαπημένα πρόσωπα,

αγαπημένα μάτια.

Έρχονται σαν τα κύματα

κι αφήνουν κατακάθια.

Μαραίνεται απ' το γέλιο μου,

πίνει απ' τα δάκρυά μου.

Έρχεται στις παρέες μου

και κλέβει τη μιλιά μου.

Βαθιά πληγή, παλιά πληγή

πες μου τί να κοιτάξω.

Να μπω σε κόσμο σκοτεινό

ή πάλι ν' αγκαλιάσω;

[ Από τον δίσκο  Βραχνός Προφήτης]

Σώμα που χορεύεις

Άσε το κορμί να πέσει

μες στο παραπήγαδο

που 'χει φίδια πετιμέζι

και βαθύ αντίλαλο.

Σώμα που χορεύεις

κι έχεις οδηγό

μες στα κύτταρά σου

τον κοσμικό παλμό

με τη φιλντισένια μέση

χάραξε να σε χαρώ.

Σαν το στάχυ που λυγίζει

και σηκώνεται ξανά

να 'ρχεσαι και να μας φεύγεις

μια στο χώμα, μια ψηλά.

Δάχτυλα σαν καντηλάκια

φτερουγίζουν γύρω μας,

στις γωνιές και στα πλακάκια.

Όλους να μας αγαπάς.

[ Από τον δίσκο Της αγάπης γερακάρης]