Μόνος
Στα μικράτα μου δεν ήμουν
Όπως ήταν οι άλλοι δεν έβλεπα
Όπως έβλεπαν οι άλλοι από γνώριμη
Κοιτίδα δεν εκπορεύονταν τα πάθη μου.
Απ' τον ίδιο λίκνο δεν απέκτησα
Τη θλίψη μου την καρδιά μου να υψώσω
Στη χαρά, με τον ίδιο τρόπο δεν μπορούσα
Κι ό,τι αγαπούσα, μόνος το αγαπούσα.
Τότε - στα μικράτα μου, στην αυγή
Μιας τόσο σφοδρής ζωής - γοητεύτηκα
Απ' του καλού και του κακού τα βάθητα
Το μυστήριο που με καθηλώνει:
Απ' το χείμαρρο, ή την κρήνη,
Απ' τον άλικο του βουνού γκρεμό,
Απ' τον ήλιο που γύρω - γύρω με τύλιγε
Με τη χρυσοφόρα χροιά του φθινοπώρου,
Από του ουρανού τον κεραυνό
Πλάι μου καθώς περνούσε φτερωτός,
Απ' τη βροντή και την καταιγίδα,
Και το σύννεφο που σχημάτιζε
(Όταν τα Ουράνια ήταν γλαυκά)
Τον δαίμονα που θωρούσα.
Μετάφραση : ζωη ν νικολοπούλου
[ εντγκαρ αλλαν ποε, ποιήματα, εκδ. Ηριδανός]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου