John Keats

ΣΟΝΕΤΟ ΣΤΟΝ ΜΠΑΫΡΟΝ*

Μπάυρον! Τι γλυκιά θλίψη στη μελωδία σου!
Εναρμονίζοντας ακόμη την ψυχή με την τρυφερότητα,
σαν να είχε αγγίξει η απαλή Συμπόνοια, με ασυνήθιστη ένταση
το παραπονιάρικο λαούτο της και εσύ, περνώντας δίπλα,
έπιασες τις μελωδίες, για να μην πεθάνουν ποτέ.
Η θλίψη που σε σκιάζει δεν σε κάνει λιγότερο
απολαυστικό : τις λύπες ντύνεις
με ένα λαμπρό φωτοστέφανο που ακτινοβολεί,
όπως όταν ένα σύννεφο καλύπτει τη χρυσή σελήνη,
οι άκρες της βάφονται με μια περίλαμπρη φλόγα,
μέσ' απ' τη σκοτεινή εσθήτα ακτίνες κεχριμπαριού συχνά ξεχύνονται
και σαν χλωμές φλέβες πάνω σε μαύρο μάρμαρο κυλάνε.
Τραγούδησε ακόμα, ετοιμοθάνατε κύκνε! Πες ακόμα την ιστορία,
τη μαγευτική ιστορία της τερπνής θλίψης.

                                                           Δεκέμβριος 1814

* Από τα πρώτα ποιήματα του Κήτς. Δημοσιεύτηκε μετά το θάνατό του.

Μετάφραση -σημείωση : Ειρήνη Α. Βρης

[ Οδός Πανός τχ. 143, Ιανουάριος - Μαρτιος 2009]

Υ.Γ. Φωτογραφία από wikipedia