Ελένη Μαρινάκη

ΑΠΟΥΣΙΑ

 Έχεις μια χαραμάδα έγχρωμη,
μου είπες
και μαύρισε η θάλασσα.
Τί να την κάνω τώρα αυτή τη χαραμάδα
το άνοιγμα της μέσα μου ζωής
αφού δεν ξέρω να μιλώ.
Έκλεισα όλα τα παράθυρα
κοιμήθηκα στο περιθώριο της μνήμης
στο άσπρο που αφήνουν οι πληγές
στερέωσα τις μέρες μου.
Και πέρασε η άνοιξη.

[Ο χρόνος τότε, Γαβριηλίδης]


Χωρίς ταυτότητα
και τόπο διαμονής η νύχτα
έχει στιλέτο στο δεξί μανίκι
σκουριά και αίμα
παραδίνει δεματάκια
άγνωστα κείμενα
πορίσματα κλεμμένα.

Περνά στις φλέβες δυναμίτη
και ξαπλώνει
αργά μετράει ως το δέκα
και κοιμάται
το όνομά της λέει μπερδεμένο.

Λαθρεπιβάτης στη ζωή της
ταξιδεύει
με ψεύτικα τρενάκια
δίχως ράγες.

[ Τώρα αίμα, Γαβριηλίδης]

Είμαι σε ενυδρείο
χωρίς μάσκα
Πράσινο νερό
διυλίζει τον αέρα.
Δεν έχω σώμα.

Τυλιγμένη με μεμβράνες
επωάζω θυμούς
με δόντια καρχαρία
ετοιμάζομαι να επιτεθώ
στα αμφίβια μεσημέρια.

[ Εδώ στο λίγο, Γαβριηλίδης]

Θρύμματα

Όλα τα ρεμπέτικα που μου θυμίζουν εσένα
γίνανε ελαφριά μουσική και σέρνονται στους δρόμους
διαλύοντας έναν ένα τους στίχους τους.
Δεν έμεινε τίποτα για να σε γνωρίζω.

        1.1.1985
[ Περνώντας βάφεσαι μπλε, Πλέθρον]